ปสก.เฉียดตาย รึเปล่านะ!?

ไม่ค่อยอยากเขียนเท่าไหร่ ไม่ค่อยพอใจตัวเอง
ถึงจะอยากระบาย แต่ก็ไม่อยากทำดีกับตัวเอง
นับวันก็ยิ่งเกลียดตัวเองมากขึ้น​เรื่อยๆ
จนอยากจะหายไป หายไปจากโลกนี้จริงๆ
ถึงจะ​รู้​ว่าเห็นแก่ตัวเกินไปที่ทิ้งภาระให้คนอื่นต่อ
เพราะเรามันไม่เอาไหน ทำอะไรไม่ได้เรื่อง
เครียดแต่กับเรื่องตัวเองจนไม่เป็นอันทำอะไร
ได้แต่เล่นเกม ยิ่งเครียดก็เล่นหนัก ไม่หลับนอน
กินกาแฟเข้าไปอีก กินยาแก้แพ้ให้ง่วงอีก
เพราะถ้าไม่ง่วง จะหงุดหงิด​อารมณ์​ฉุนเฉียว​ง่าย
ง่วงแล้วเหมือนจะมีความสุขหน่อยๆ
แต่ก็ไม่หลับ นอนยังไงก็ไม่หลับ
พอรู้ว่ายายถ่ายไม่ค่อยออก ให้น้าสวน
น้ายิ่งทำหน้าไม่พอใจ บ่นไม่อยากให้สวนบ่อย
แล้วยายก็ต้องถ่ายเหลว กลางคืนแน่ๆ
คิดแล้วเวียนหัว ไม่อยากนอนดมกลิ่นไปทั้งคืน
ขอกินยาให้มันหลับๆ ไป จะได้ไม่ต้องมาดม
วันนั้นเลยกินไปหลายรอบ เครียดปุ๊บก็หยิบใส่มือ
ไม่เคยจะนับว่ามีกี่เม็ด รู้แค่ใกล้จะหมดกระปุกอีกล่ะ
ลืมนึกเรื่องที่ห้ามกินกับคนที่เป็นภูมิแพ้หอบหืดด้วย
ประสบการณ์​วันนั้นต้องจดจำไปอีกนาน
ก่อนหน้านี้​ก็พยายามกินยาเกินขนานเพื่อให้ตาย
แต่แค่คิดว่าตายคงไม่หนักหนาอะไร
แค่คิดว่าอยากจะไปจากที่ตรงนั้น
มันทรมานเหลือเกิน​ ขอแค่ไปที่อื่นที่ไหนก็ได้
เคยกินแล้วมันจะแสบๆจุกๆแถวหน้าอกกับท้อง
แสบร้อนจนต้องนอนตัวบิดตัวงอ
แต่ร่างกายมันจะขยับไม่ค่อยได้
ถ้าจัดท่านอนดีๆ ก็นอนหลับสบายไปเฉยๆ
พรุ่งนี้​ก็ตื่นขึ้นมาตามปกติ
พอปัสสาวะ​ออกมาหลายรอบ ก็หายดีแล้ว
กินน้ำเปล่าตามไปเยอะๆ เป็นพอ
เรื่องแบบนั้นก็ผ่านมาแล้ว แต่ครั้งนี้หนักกว่าทุกที
มันไม่อยากได้กลิ่นเลยเอาหมอนมาปิดหน้าเอาไว้
แล้วทีนี้หายใจยังไง ก็รู้สึกว่าจะหายใจออกมามาก
เป็นลมหายใจร้อนๆ ร้อนมาก แล้วก็สูดกลับเข้าไป
ส่วนตัวก็ขยับไม่ได้เพราะฤทธิ์​ยา
จนกระทั่ง​อยู่ๆ มันก็มืดลง มืดมาก แบบนี้ชอบ
ชอบความมืด ชอบอยู่ในที่มืด แต่ขอไม่เอายุง
ชอบที่มืดๆ แคบๆ รู้สึกสบายกว่า ที่กว้างสว่างมาก
มันรู้สึกสบายปลอดโปร่ง คิดว่าจะตายแล้วสินะ
ลองทำความรู้สึกที่ร่างกาย ทำไมหนักๆ ยกไม่ขึ้น
แต่กลับเหมือนจะลอยได้
สลับกับความรู้สึกถึงร่างกายบางส่วนที่ชาๆ
แล้วเหมือนมันจะแตกออกเปรี้ยะๆ/อธิบายยาก
คิดถึงยายขึ้นมา เห็นภาพยายกอดร่างเราแล้วร้อง
มันรู้สึกเจ็บปวดมาก จะต้องจากยายไปแล้วจริงๆ
ยังไม่ได้ทำดีถึงที่สุด ยังไม่ได้บอกรักยายเลย
จะต้องไปจากที่นี่แล้วจริงๆ มันรู้สึกเจ็บปวดมาก
แล้วยังความรู้สึก​ที่เหมือนกับจะแตกออก
จะเหือดหาย จะ​กลายเป็นร่างขยับไม่ได้
จะกลายเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่เราในตอนนี้
มันก็กลัว กลัวมากจนอยากจะกลับไป
แต่ขยับไม่ได้ สุดท้ายรวบรวมกำลังใจกลับมาได้
รู้สึก​อึ้งมากว่านี่เรากลับมาได้งั้นเหรอ
มัน​เหมือนจะไปแล้วอะ อีกนิดหนึ่ง จะไม่ได้กลับมาแล้ว
มันน่ากลัวนะ ตอนแรกคิดว่าจะไม่กลัวซะอีก
น่ากลัวที่จะต้องสูญเสีย​ไป มันทรมานที่จะต้องแตกสลาย
คนจะตายคงทรมานคล้ายๆ แบบนี้ นึกแล้วสงสารเลย
แล้วพอกลับมาได้ เราก็ลุกขึ้นมานั่งดูยาย แล้วยิ้มๆ
ดีใจที่ได้กลับมาเจอยายอีก นึกว่าจะไม่ได้เจออีกแล้ว
แต่ข้างในมันแปลกๆ มันแสบๆ ร้อนๆ มากกว่าที่เคย
หายใจติดขัดนิดหน่อย รู้สึกปวดมึนหัว ตามตัวแขนขา
รู้สึก​เหมือนจะรักษาร่างนี้ไว้ไม่อยู่ เหมือนจะไปอีกรอบ
หรือว่าจะได้แค่นี้ ได้กลับมาแค่ไม่ทันไร อาจจะต้องไปอีก
กลัวว่าจะต้องตายไปอีก เลยไปนอนเตียงยาย
ทั้งที่เคยว่าเหม็นแต่ตอนนี้ไม่​สนใจแล้ว
นอนจับมือกอดยาย บอกว่ารักยาย
แล้วก็ร้อนมาก ทรมานมาก ไม่ไหวแล้ว
มันคงจะต้องตายไปจริงๆ
เจ็บหน้าอกมากเหมือนจะหลุดออกมาให้ได้
มึนๆ เบลอๆ แสบข้างในอก ในท้อง
หายใจไม่เข้า มันหายใจเหมือนไม่เข้าปอด
ยายเลยไปเรียกค.ต.(น้า) ให้ออกมาดู
เรา​บอกว่า จะไปแล้วนะ เจอใครในบ้านก็บอก
ค.ต.บอกไม่ให้ไป ยายบอกอย่าไปเลย
แล้วย่า(ยาย) จะอยู่กับใคร ไม่สงสารย่าเหรอ
แต่เรารู้สึก​ทรมานมาก เหมือนจะตาย มันไม่ไหว
ลุงเอาสร้อยพระมาให้ใส่ แล้วไปนอนกับยายกับค.ต
ฟังพระเทศน์ สวดมนต์​ เราขอให้จับมือไว้
มือเท้าเราเย็นมาก เรายังอยากอยู่กับทุกคน
พออยู่ด้วยกันแล้วสบายใจ รู้สึก​ดีขึ้นมาก
ให้ค.ต.แผ่เมตตา อุทิศส่วนกุศลแล้วท่องตาม
รู้สึก​ดีขึ้น ใจสงบลงมาก หายใจช้าลง เริ่มนอนได้
นอนได้แต่ไม่หลับ กลัวจะไม่ตื่น จับมือกันจนอุ่นร้อน
ร้อนจี๋เลยล่ะ จาก​ที่ตอนแรกเย็นเป็น​น้ำแข็ง
________________(พัก)