ทุกวันนี้เรามีชีวิตอยู่อย่างสับสน
แม้มีดอกไม้สวยที่สุดในโลกปรากฏเบื้องหน้า
ก็ลังเลไม่แน่ใจในความงามของดอกไม้
ในความรู้สึกแรกพบว่าดอกไม้สวยงาม
ในความนึกคิดสงสัยในความงามของดอกไม้
คิดใคร่ครวญโดยลากเอาสิ่งอื่นเข้ามาข้องเกี่ยว
ว่าดอกไม้งดงามได้อย่างไร?
เรารับรู้ความงามอย่างไร?
ดอกไม้นั้นมีอยู่จริงหรือ?
ต้นกำเนิดของดอกไม้มีอยู่จริงหรือ?
ความงามในดอกไม้มีอยู่จริงหรือ?
อีกนัยหนึ่งก็คิดหาคุณประโยชน์จากดอกไม้
แล้ววกกลับมาคิดถึงโทษของดอกไม้
และในที่สุดก็คิดหลับตาทำเป็นว่าไม่เห็น
แต่ก็กลับนึกเสียดายว่าดอกไม้นั้นงดงาม
จะให้ละสายตาไปได้อย่างไร
จะให้เราใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไร?
เมื่อมีดอกไม้มาปรากฏอยู่เบื้องหน้า
ควรที่จะเมินเฉย ชื่นชม หรือเด็ดทิ้งเสีย
ในใจเราตอนนี้คิดได้แค่ว่าถ่ายรูปเก็บไว้ก่อน
คิดยังไงก็คิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรกับสิ่งนี้
ยังไงซะก็คงทำได้เพียงเฝ้าสังเกต
และประทับลงไปในส่วนลึกเพื่อไม่ให้ลบหายไป
หวังว่าเม็มเมอรี่ในจิตจะยังมีเนื้อที่เพียงพอ
และตอนนี้เราได้รู้ว่า
ดอกไม้มีอยู่จริง
มีอยู่ในความนึกคิด
หรือในจิตของเรา
ตราบเท่าที่เราพบว่ามีจิต
Posted via Blogaway