ทุกข์โง่ๆ ที่กำลังครอบงำ

เราต้องทำความเข้าใจสังคมที่เราอยู่
บางทีฉากหน้าที่ไม่งดงาม
อาจมีฉากหลังที่สว่างสดใสก็ได้
เราไม่อยากยอมรับความไม่งดงาม
ทำใจที่จะอยู่กับสิ่งไม่สวยงามไม่ได้
ยากที่จะอดทนต่อสิ่งไม่พึงปรารถนา
ยากที่จะเปลี่ยนใจให้เกิดความพึงพอใจ

ถ้ามีความสามารถในการล้างสมองตัวเอง
เราอยากที่จะคิดถึงสิ่งต่างๆ ในแง่ดีเสมอ
หรือ​อย่างน้อยก็แง่ที่เป็นประโยชน์ต่อสังคม
แต่ก็ทำใจไม่ได้สักที

ทำใจไม่ได้ที่ความสามารถแบบนั้นไม่มี
หรือสิ่งนั้นไม่ใช่ทางออกของปัญหาที่เกิด
ปัญหา​ที่เราไม่รู้จักดี เพราะ​งั้นมันถึงเป็นปัญหา
หรือ​ปัญหา​ก็คือการดึงดูดปัญหาเข้ามา
หรือการที่มีชีวิตอยู่ ถึงต้องมีปัญหา
เพราะเราคิดถึงปัญหามากเกินไป
เลยทำให้ทุกอย่างกลายเป็นปัญหา
เพื่อขจัดความน่าเบื่อหน่ายในชีวิต?
แบบนั้นแค่ดูอนิเมะ อ่านนิยายก็น่าจะพอ
แต่จะว่าไป​ก็ไม่พอที่จะกระตุ้นการมีชีวิต

อยากที่จะเปลี่ยนความโลเลลังเลให้เป็นจุดแข็ง
เพราะ​ที่จริง​ก็เป็นความสามารถในการยืดหยุ่นได้
แต่ทั้งยืดทั้งเปื่อยยุ่ยก็เลยกลายเป็นจุดอ่อนแทน

เพราะเราไร้ความสามารถก็เลยไม่เป็นที่ต้องการ
ไร้ความสามารถ​ที่จะนำไปใช้ประโยชน์ได้
ไร้ความสามารถในการยอมรับการรวมกลุ่ม
ไร้ความสามารถ​ที่จะเผื่อแผ่แก่ผู้อื่น
ไร้ความสามารถ​ที่จะอดทนต่อผู้อื่น
ไร้ความสามารถ​ที่จะปรับปรุงตัวให้ดีต่อสังคม

ว่าแล้วเชียวว่าต้องเผลอตอกตะปูลงไปอีก

เพราะเราไม่มีความรู้สึกร่วมต่อผู้อื่น
ไม่ยอมรับความเจ็บปวดของผู้อื่น
คนเราแต่ละคนต่างกันด้วยความเจ็บปวดที่มี
เชื่อว่า ไม่มีใครรักษาความเจ็บปวดได้
นอกจากตัวของผู้ที่แบกรับความเจ็บปวดได้
และต่างคนก็ต่างมีวิธีรักษาบาดแผลต่างกันไป
ถึง​จะ​มีความเจ็บปวดเหมือนกัน
แต่ต่างคนก็ต่างเลือกวิธีรักษาของตัวเอง
ทุกคน​มีความสามารถที่จะเลือกวิธีรักษา
แต่ใช่ว่าทุกคนจะพบวิธีที่ดีที่สุดต่อตัวเอง
ความเจ็บปวด​เป็นบทเรียนเฉพาะตัว
ที่แต่ละคนมีแตกต่างกันไป
แต่นั่นก็เป็นแค่ความคิด หรือตรรกะแบบสุ่ม
ในทางปฏิบัติ​แล้ว มันยากที่จะยอมรับ
ยากที่จะยอมรับในการด้อยความสามารถ
ยากที่จะเฝ้ามองผู้คนเจ็บปวดแบบต่างๆ
ยากที่จะทนมองวิธีการรักษาที่เราไม่เห็นด้วย
ยากจนอยากที่จะปฏิเสธการมีอยู่ของผู้อื่น
ยากจนไม่อยากที่จะมีชีวิตอยู่อย่างปกติสุข

แค่ใช้ชีวิต ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องยากด้วย
ไม่เห็นจะต้องอัพเลเวลให้เกมโอเวอร์ง่ายๆ ด้วย​
แค่เล่นอยู่ในระดับอีซี่ที่แสนจะเพลิดเพลินก็พอ

เห้อ บ่นอีกแล้วสินะ
บ่นไปแล้วจะทำใจได้สักทีได้ไหมนะ
ถ้าเห็นความจริงตามที่มันเป็นได้
แค่นั้น​ก็คงพอ
ภาพลวงตาเยอะชะมัด
สลัดออกไปโดยด่วน

ต้องไปฝึกคิดเห็นความจริงตามที่มันเป็น
จะได้ไม่ถูกตัวเองครอบงำ
การใส่ความคิดเห็นตัวเองเข้าไปเนี่ย
บ้าบอจังเลย
ว่าแล้วเชียวว่ายังโง่อยู่
ต้องไปศึกษาเพิ่มเติม

ระบายความโง่ออกเพื่อไปเติมความฉลาด
หวังว่านะ
โรคกลัวความโง่นี่น่ากลัวชะมัด

Posted via Blogaway