เมื่อเราได้เริ่มต้นการมีปัญหาแล้ว
ก็ไม่ควรจะหยุดอยู่ที่ขั้นตอนแรกเพียงเท่านั้น
ปัญหาที่เราได้สร้างขึ้นหรือค้นพบมัน
จุดเริ่มต้นอาจแลดูสวยงาม น่าหลงใหล
อาจจะหมายถึงน่าติดตาม คล้ายๆกับหนัง/นิยาย
เราจะพูดถึงแต่ในส่วนที่เราได้กระทำไว้เท่านั้น
ไม่ค่อยสนใจหรือติดตามผลงานของคนอื่น
สำหรับเราในตอนนี้ มันยังไม่ชัดเจนสักทีเดียว
ถึงได้คิดว่า การเขียนช่วยให้เห็นอะไรชัดขึ้น
แม้จะแค่ในส่วนที่เราคิด รู้สึก หรือสัมผัส
การเขียนจะช่วยหยิบจับและจัดเรียงได้ดีขึ้น
ถึงอย่างไรก็ไม่ยุติธรรมเลยที่ทำแบบนี้
เพราะการตัดสินที่ไม่อิงกฏเกณฑ์และ
ไม่สิ หลักการหรือเหตุผลไม่อาจนำเสนอได้หมด
ถึงอย่างนั้นเราก็ยังหมกหมุ่นกับหลักการ
และก็ปฏิเสธไปด้วยพร้อมๆ กัน
เราแค่ไม่ยอมรับการแสดงออกทางอารมณ์
ไม่ว่าจะอารมณ์แบบไหน โกรธ เศร้า หงุดหงิด
ทั้งที่มีการเปิดรับความรู้สึกแบบต่างๆ
มันเป็นปัญหาแบบไหนกันแน่นะ
ที่คิดไว้ตอนแรกคือ ปัญหาการเข้าสังคม
แต่มันยากที่จะให้พูดแบบนั้น
มันฟังดูรุนแรงเกินไป ดูแย่ ดูเยอะ
เราอาจจะแค่หลีกเลี่ยงแบบอ้อมๆ
อาจจะกดดันมากผิดปกติไปจากคนทั่วไป
อาจจะกังวลมากผิดปกติไปจากคนทั่วไป
อาจจะยากเกินไปอย่างผิดปกติ
อาจจะผิดปกติที่อะไรบางอย่าง
เช่น บุคลิกภาพ อารมณ์ ความคิด ฯลฯ
เรารู้สึกแปลกแยกจากความปกติ
กังวลและยึดติดกับคำว่าปกติมากเกินไป
เราเข้ากับคนปกติไม่ค่อยได้
มันรู้สึกอึดอัด เหมือนเราจะทำอะไรไม่ดี
ไม่มีเรื่องให้พูดคุย และบางทีก็รำคาญ
บางทีก็ไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของคนพวกนั้น
น่ารำคาญเหมือนกับยุง เหมือนกับแมลง
และก็ไม่รู้สิ เหมือนว่าเราจะหลุดลอยไปแล้ว
เราไม่ได้คิดเรื่องเดียวในเวลาหนึ่งจนมันสับสน
อาจจะกินกาแฟเยอะไป แล้วก็คิดอะไรๆ
คิดแบบนั้น แต่มันไม่ได้เกี่ยวเลยสักนิด
ว่าแล้วเชียวว่าความคิดกำลังหลอกเรา
ถ้าปล่อยให้มันแล่นไปอย่างไร้ระเบียบ
ที่จริงแล้วก็อยากจะปรับทัศนคติดู
อาจจะเป็นเรื่องความสัมพันธ์หรือการเข้าสังคม
เพราะเหมือนจะคิดอะไรในแง่ลบอยู่
แต่ก็ไม่ชัดเจนซะทีเดียว
เราอาจจะยึดติดกับถ้อยคำมากเกินไป
บางทีก็ไม่เข้าใจว่าทำไม
อาจจะกลัวความผิดพลาด
อาจจะคาดหวังความเป็นจริงที่แม่นยำมากที่สุด
อาจจะไม่สนใจคนอื่นจริงๆ
อาจจะคิดว่ากำลังเล่นเกมอยู่จริงๆ
อาจจะโง่จริงๆ หรืออย่างเบาก็แค่ไม่รู้จริง
อาจจะแค่เบื่อจริงๆ ข้อเท็จจริงก็น่าเบื่อ
ไม่มีสีสัน ไม่มีรสชาติ ความคิดนี่น่าเบื่อจริงๆ
คำว่าเบื่อ ดึงดูดความรู้สึกอ่อนล้ามาด้วย
แว็บหนึ่งก็ท้อ หมดแรง แต่แค่แว็บเดียวจริงๆ
ถ้าสะสมคำว่า เบื่อ ไว้มากๆ คงน่าเบื่อจริงๆ
แต่ก็ชวนให้ง่วงนอนดีนะความเบื่อหน่าย
แล้วก็พาความขี้เกียจทำงานมาด้วยสินะ
การเริ่มต้นด้วยคำว่า เบื่อ มันแย่จริงๆ
นั้นสินะ เราชอบตัดสินอะไรแบบนี้เสมอ
พิมพ์เรื่อยเปื่อยออกนอกโลกไปไกลเลย
มันไม่ถูกต้อง เราไม่ควรจะทำเลย
เราทำไม่ได้หรอก ผลที่ตามมามัน..
ไม่เชิงหรอกนะ มีบางส่วนที่ถูก บางส่วนที่ผิด
เรากำลังทำอะไรอยู่เนี่ย
มันน่ากลัวเกินไปที่จะย้อนกลับไปอ่านทั้งหมด
ตัวหนังสือที่เราพิมพ์มันกลายเป็นสิ่งน่ากลัว
เหมือนกับการใช้โซดาไฟแทนเกลือทำอาหาร
ไม่เชิงหรอก แค่กังวลว่าอาจจะไม่ใช่เกลือ
อาจจะเป็นผงโซดาไฟแบบในข่าวไง
พูดอะไรไม่รู้เรื่องอีกแล้วสิเรา
ตั้งสติหน่อยสิ แค่พิมพ์เอง
แค่อธิบายให้เข้าใจมันยากนักหรือไง
ไม่มีทางหรอก เราไม่ต้องให้ใครมาเข้าใจ
เราชอบความสับสน มันมึนดี ละมั้ง
ความเข้าใจมันไม่น่าชื่นชม ไม่สวยงาม
เราต้องการปัญหา ความวุ่นวาย
มันสนุกดี มันไม่น่าเบื่อ
เวลาคิดมากๆ ไประยะหนึ่ง มันก็คิดน้อยลงเอง
คิดน้อยลงจนเหมือนจะหยุดคิด เหมือนจะคิดสั้น
แต่ไม่ได้วางแผนฆ่าตัวตายหรือฆ่าใคร
ก็มันคิดน้อยแบบขี้เกียจคิดละมั้ง
ต้องปรับวิธีคิดหรือว่าล้างสมองดีนะ
ใช้ผงซักฟอกหรือว่าน้ำส้มสายชูดีล่ะ
ถ้ามีคราบมันต้องใช้น้ำยาล้างจานล่ะ
งุงุ สงสัยคิดมากจนระบบสั่งการให้ปล่อยมุข
ถึงจะแป้กๆ แต่ก็ขำ หรือเปล่านะ นั่นก็ไม่แน่ใจ
ถ้าไม่ต้องพูดกับคนอื่นแล้ว เราก็อยู่ได้
ก็เราพูดกับตัวเองได้นี่หน่า
เล่นมุขตลกกับตัวเองด้วย
ก็รู้สึกผ่อนคลายดีนี่หน่า
ไม่เห็นจำเป็นจะต้องพูดกับใครเลย
ลบการพูดออกไปจากโปรแกรมก็ได้มั้ง
ลบออกไปไม่ได้เหรอ
ลบแค่ของเราก็ได้ เราพอจะฟังได้
คอยฟังและจับผิด จะได้ถูกอยู่คนเดียว
แต่ว่าก็ยังทำผิดแบบอื่นๆ ได้อยู่ดี
เห้อ เพราะมัวแต่คิดเรื่องแบบนี้ละสินะ
คอมมอนเซ้นส์หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
ถ้าใช้คำว่าสามัญสำนึกแล้วรู้สึกผิดมหันต์เลย
พอรู้สึกผิดแล้วก็คิดอะไรผิดๆ ไปเรื่อยเพลินเลย
เชื่อมโยงแบบผิดๆ ด้วย มันส์เลย
ถ้าย้อนกลับมาอ่านจริงๆ ละก็..สับสนตายเลย
ก่อนอื่นก็แยกแยะว่าเป็นความคิดแบบไหน
ให้ความรู้สึกแบบไหน มาจากเจตนาแบบไหน
ต้องจำแนกแยกแยะเพื่อง่ายต่อการจัดระเบียบ
ง่ายต่อการสืบค้น ง่ายต่อการจดจำ
แยกแยะความคิดที่ถูก-ผิด-ไร้สาระ-มีสาระ
แยกแยะ แยกแยะ แยกแยะ
หวังว่าจะเอาไปรีไซเคิลได้นะ
เหมือนจะประชดประชัน น่าเกลียดมาก
เป็นวิธีการที่ไม่ชอบเลย
นี่โพสต์บล็อก หรือกองขยะ
Thursday, November 10, 2016
การคิดแบบสุ่ม เละ มั่ว ไร้ระเบียบ
