อะไรสักอย่าง

เราชอบศึกษาความคิดของผู้อื่น
แต่ไม่ได้ยึดติดมากเท่าความคิดตัวเอง
ถ้าบอกว่าเชื่อความคิดตัวเองมากกว่า ก็น่าจะใช่
ฟังผู้อื่นคุยกัน สังเกตและวิเคราะห์อยู่คนเดียว
ไม่ว่าจะรู้สึกดีหรือแย่ เฉยๆ หรือ​พอใจ
ไม่นานก็ลืม แล้วกลับมาที่ความคิดตัวเอง
บางทีก็ดูเหมือนหมกหมุ่นเกี่ยวกับตัวเอง
ดูแปลกแยก ไม่ค่อยสนใจผู้อื่น
ทั้งที่เชื่อมั่นในความคิดตัวเองมากกว่า
แต่ก็ไม่แสดงออก ไม่แสดงความชัดเจน
เพรา​ะถึงจะชัดเจนหนักแน่น แต่ก็โลเลกลับไปมา
พอคิดว่าตัวเองอาจจะเปลี่ยนความคิดได้ตลอด
ก็เลยไม่อยากพูดถึงความคิดที่ไม่แน่นอน
เดี๋ยว​ก็​โอนเอียงไปข้างหนึ่ง
เดี๋ยว​ก็​ไปอีกข้างหนึ่ง
พอเป็นกลาง ก็ดูเล่นๆ หลอกๆ ไม่แน่ชัด
ไม่ชอบการพูด การแสดงความคิดเห็น​เลย
ทั้งที่มีความจำเป็นต่อการใช้ชีวิตแบบปกติ
ถ้าสามารถค้นพบวิธีการแสดงออกที่พอเหมาะ
วิธีที่ทำให้ตัวเองและคนอื่นสบายใจได้
ก็คงจะดีกว่า วิธีที่รุนแรงเกินไปหรือเงียบงัน
การใช้ชีวิตโดยขึ้นอยู่กับความพอใจนั้น
ต้องคำนึงถึงทั้งตัวเองและผู้อื่น
แบบนั้นมันยากจัง
ทำยังไงมันถึงจะดีขึ้น
การคิดที่จะหลีกเลี่ยงไป มันง่ายกว่าแท้ๆ
ก็รู้ว่าเราไม่สามารถเอาใจใส่ได้ทุกคน
แม้แต่คนสำคัญก็อาจจะยากเกินไป
พูดถึงความสำคัญ ก็ดูจะยากที่จะลำดับ
โดยเฉพาะ​เวลาที่มองไม่เห็นอะไรแบบนี้
.