หวังว่านะ

ในที่สุด​ เราก็ลืมที่จะเขียนสิ่งนี้ไป
เป้าหมายและวิธีดำเนินการที่เป็นอยู่ในตอนนี้
ทั้ง​ที่เคยกำชับตัวเองให้ชัดเจนต่อเป้าหมาย
และหมั่นตรวจสอบวิธีกานไปสู่สิ่งนั้น

เพราะเรากลัวตัวเอง สองจิตสองใจ​
เป็น​ความขัดแย้ง​ที่น่ารำคาญ
เลือกไม่ได้​ระหว่างการมีชีวิตที่แย่หรือดี
คิดถึงแต่ผลกระทบในทางลบมากเกินไป

เรา​จำเป็น​จะต้อง​มีชีวิต​ที่ดีด้วยเหรอ
บางทีก็คิดว่าจำเป็นจะต้องมีชีวิตด้วยเหรอ
เป็น​ความคิดประเภทชักจูงความตายละมั้ง

เข้าใจล่ะ เราแค่เกลียดด้านมืดของตัวเอง
พอคิดว่าการทำตามความต้องการของตัวเอง
มันดูเหมือนจะเห็นแก่ตัวมากเกินไป
ก็เลยไม่ค่อยอยากจะทำ แต่มันไม่ใช่แค่นั้น
เพราะมันเท่ากับยอมรับแต่ความคิดตัวเอง
ถ้าเชื่อตัวเองมากจนไม่ทำอะไร
แบบนั้นคงจะเลวร้ายยิ่งกว่า

แค่พยายามที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้น
คงไม่ใช่เรื่องผิดร้ายแรงอะไรหรอก
แค่พยายามที่จะฉลาดขึ้น
คงจะดีกว่าพยายามที่จะโง่ลง
และพอใจกับการโง่อยู่แบบนั้น

บางทีก็สงสัยว่าทำไมถึงไม่มีใครแกล้ง
สมัยเรียน เราไม่เคยถูกเพื่อนแกล้งเลย
แค่หยอกก็เล็กๆ น้อย​ๆ
ตอนนี้​ถึงได้เข้าใจว่า
เราชอบแกล้งตัวเองอยู่แล้ว
ก็เลยไม่ต้องให้ใครมาแกล้ง
ฮา หรือเปล่า​นะ
เรา​ชอบน้อยใจที่ไม่ถูกแกล้ง
แต่แอบโล่งใจเยอะเลย
เพราะเพื่อนชอบเล่นกันแรงๆ
ถึงจะน่าสงสารตัวเอง
แต่ก็ดีแล้วที่เป็นแค่ผู้สังเกตการณ์
เฝ้ามองจากที่ไกลๆ คงจะ​ดีแหละนะ
แบบนั้นเหมาะกับเราที่สุด

เดี๋ยว​นะ ลืมจุดเริ่มต้นอีกล่ะ
ไม่ไหว เขียน​ เอ้ย พิมพ์​จนมือชา
ชาจนจะกินมือตัวเองแทนกาแฟได้ละ

ถึงจะไม่ได้เรื่องยังไง ก็คิดว่าน่าจะลองทำดู
ยังไงซะ อ่าน​ไว้เยอะๆ มีแหล่งอ้างอิงดีๆ คงจะดี
เพราะงั้นตอนนี้เลยเริ่มฝึกอ่านภาษาอังกฤษ
เริ่มจะเบื่อๆ กับการเป็นคนโง่แหละ
หันมาเป็นคนฉลาดแบบคนอื่นเค้าจะดีไหมนะ
ไว้ค่อยว่ากัน

แย่ไหมนะที่ทำควบกับออกกำลังกาย
ยังขาดการควบคุมอาหารอีก
แต่ค่อยเป็นค่อยไปก็ดีเนอะ
ไว้วันหน้า ค่อยมีชีวิตที่ดี