ความเป็นไปได้​

เราเคยคิดว่าไม่ควรเขียนบันทึกเลย
เพราะสิ่งที่เราเขียนมันไม่จริง
เมื่อเรากลับมาอ่านก็รู้ว่าความจริงได้หายไปแล้ว
เราข้องใจเรื่องนี้ ทำไมกัน
เราคิดที่จะครอบครองความจริง
มัน​เป็นการ​หวังผลที่ใหญ่เกินตัว
เรา​ต้องมีชีวิตกับความสงสัยตลอดไป
ความจริงที่เราเชื่อมั่นอาจผิดพลาดได้ตลอด
ยิ่งพูด ยิ่งเขียน ก็ยิ่งบิดเบือนความจริง
ไม่จริงเสมอไป ถ้าเราคิดแบบนั้น
ก็แค่คนคิดกลับกลอกไปมา
เดี๋ยว​เชื่อ เดี๋ยว​ไม่เชื่อ เอา​แน่นอนไม่ได้
คนที่มีความคิดแบบนั้นเป็นอันตราย
เพราะในสังคมต้องการความแน่นอน
ถ้ามีคนที่สามารถทำตัวไม่แน่นอนได้
ก็จะกลายเป็นปัญหา เป็นช่องโหว่
ถ้าไม่ใช่คนเลว ก็ต้องเป็นคนป่วยเท่านั้น
หรือถ้าไม่เลือกแบบนั้นคงต้องเป็นคนตาย
คนที่ปฏิเสธการเข้าสังคมก็คือคนตาย
ตายไปจากโลกภายนอกที่มีผู้คนโดยทั่วไป

แต่เราหลีกหนีเพราะความหวาดกลัว
กลัวความเจ็บปวด กลัวตัวเอง
เราหวาดกลัวตัวเอง เมื่อเราเป็นคนที่ไม่แน่นอน
เพราะคนที่น่ากลัวที่สุดคือ คนที่ไม่รู้จักตัวเอง
และเรากลายเป็นคนแบบนั้น
หรืออาจจะรู้มากไปจนไม่น่ารู้จัก
จะให้พูดออกมาให้จริงที่สุด คงยากเกินไป
ต้องใช้ถ้อยคำที่ไม่เป็นถ้อยคำซะละมั้ง