เราไม่ชอบเข้าสังคม ส่วนหนึ่งเพราะกลัวอับอายขายหน้า
สาเหตุมาจากตอนพูดรายงานสอบกลางภาควิชาหนึ่ง
ซึ่งอาจารย์ก็ไม่ค่อยเต็มใจจะสอน เอาแต่กวนประสาท
แค่เรานั่งเอามือเท้าคางก็หาว่า ขี้เกียจไม่ตั้งใจเรียน
ชอบพูดเสียงดัง พูดประจาน เวลาที่ใครทำอะไรผิด
และเราเคยโดนพูดประจานว่า ส่งงานช้า ต่อหน้ารุ่นน้อง
ไม่ค่อยชอบใจที่เหมือนถูกจับผิดอยู่ตลอดเวลาด้วย
ทีนี้ตอนรายงานเราก็พูดๆ อยู่ แล้วเขาก็ขัดขึ้นมา
เหมือนเราจะสติหลุด หรือตื่นเต้นมาก เราลืมไปหมดเลย
ลืมว่าจะต้องพูดอะไรต่อ แล้วที่เขาพูดมา ตอนนี้เราก็ลืมไปแล้วด้วย
รู้แต่ว่าถูกขัด ถูกแย้งขึ้นมาด้วยเสียงดัง จนน่าตกใจ
แล้วเราก็ออกจากห้อง(เสมือน)สอบ เก็บของเดินกลับบ้านเฉย
ระหว่างทางเราปล่อยร้องไห้ออกมาหนักมาก
จนมีคนเดินมาถามว่า เราเป็นอะไรหรือเปล่า
เพราะเราหอบด้วย ร้องไห้หนักๆ แล้วมันจะหอบตามมา
มันก็อายนะ แต่ ณ วินาทีนั้น เราคงทนไม่ไหวแล้วละมั้ง
แต่พอมาทบทวนแล้วอาจารย์เค้าก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีนัก
เราก็แค่อ่อนแอเกินไป แต่ก็ได้รับบทเรียนที่ทำให้เข้มแข็งขึ้นด้วย
เพียงแต่ในตอนนี้ เราไม่รีบร้อนอะไรนัก แค่อยู่กับครอบครัว
ถึงเพื่อนจะหายไปกันหมด แต่ได้สังสรรค์กับญาติบ้างนานๆ ที
ถึงอย่างนั้น เราก็เข้าร่วมแบบกึ่งบังคับเสมอ ไม่ค่อยอยากเข้าสังคมจริงๆ
มันรู้สึกแย่ๆ เพราะตัวเราแย่ แล้วมันทำลายบรรยากาศหมด
