ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองว่า จงใจทำหลุดหรือเปล่า?
แล้วมันก็เดินวนเวียนไม่ไกลนัก แต่ว่าก็ไม่ไปจับ
บางทีก็คิดว่า ปล่อยมันไปเถอะ มันอาจจะไปมีชีวิตดี
แต่ก็กังวลว่า มันจะถูกหมาไล่กัดตายเหมือนตัวอื่นๆ
ตอนเย็นรอบไปให้อาหาร ได้ยินเสียงมันบนต้นไม้ใหญ่
ซึ่งอยู่ติดกับกรงนั่นแหละ มันได้กลิ่นอาหารที่เราเอามา
แต่มันก็ไม่ยอมลงมา หรือมันจะให้เราปีนไปหามันก็ไม่รู้
เรารู้ดีว่าตัวเองนั้นลำเอียงมากและพยายามที่จะรักให้เท่ากัน
แมวอีกตัวเคยไปติดอยู่บนต้นไม้ แต่เราก็หาบันไดปีนขึ้นไปได้
แต่ตอนนี้ จะด้วยสภาพที่ไม่ค่อยสู้ดี หรือเพราะเราไม่รักมัน
ทำให้เรานั่งรอมัน ร้องเพลงกล่อมสัก 2-3 เพลงแล้วบอกลา
พอมาคิดอีกที ไม่ว่าแมวตัวไหน ไม่ว่าจะรักมากเท่าไหน
ถ้าเราไม่พร้อมที่จะดูแลมัน ก็สมควรปล่อยให้มันไป
ไม่รู้ว่าเศร้าหรือเปล่า เราเริ่มสับสนแล้วว่าเศร้ามันเป็นยังไง
อยากภาวนาให้มันไปสู่ทางที่ดี ไม่หวนกลับมาหาที่ตาย
อยากให้มันมีความสุขอย่างที่มันต้องการจริงๆ
ขออย่าให้ตื่นขึ้นมาแล้วพบศพของมันนอนตายอยู่
ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากสารภาพบาป แต่ว่า..
ก็แค่วิธีการปัดความผิดไปให้พ้นตัวเท่านั้น
คนอื่นที่ฉลาดๆ และรับผิดชอบดีคงมีวิธีที่ดีกว่านี้
แต่ความผิดพลาดของเราก็คงพอจะเป็นวิทยาทานได้สินะ
เมื่อตอนประมาณทุ่มกว่าๆ น้าที่อยู่ชั้นสองล้มดังตึ้มมมม
ตกใจพากันไปดู ปรากฏว่า เมาหัวทิ่มเลือดออกจมูกแตก
สภาพเลือดราวกับได้ไปเยือนสถานที่ที่เหล่านักสืบปฏิบัติการ
