ท่าทางว่าเราจะเข้าใกล้ความชราแล้วสินะ
มีอาการเจ็บป่วย โรคเยอะ เดี๋ยวเป็นนั่นเป็นนี่
วันนี้เจ็บข้อมือข้างขวามากเลย แต่ก็ยังจะฝืนใช้
เกิด แก่ เจ็บ ตาย เข้าใกล้แล้วสินะ ชีวิตเรา
ค่อยๆ เลือนหายไป จากไปอย่างสงบเงียบ
บางทีอาจอยู่ไม่ไกลสินะ แบบนี้คงดีแล้วสินะ
ไม่มีอะไรอยู่แล้ว เกิดมาก็ตัวเปล่า ตายก็เปล่า
เข้าใกล้ความจริงแล้วสินะ ความตาย การตาย
ความตาย ความเจ็บปวด ความตาย ความเจ็บปวด
การเกิดไม่มีเรอะ การแก่ หรือแม้แต่การเติบโต
ชีวิตไม่ต้องมีความหมายอะไรหรอก ไม่ต้องมีอะไร
ไม่ต้องทำอะไรหรอก ไม่ต้องพยายามหรอก
มันไม่มีอะไร ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร
ความสงสัยก็เป็นแค่จุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย
วุ่นวาย วุ่นวาย วุ่นวาย ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร
นี่ถ้าเราล้างสมองตัวเองแบบนี้ มันจะเป็นยังไง
ความเชื่อของเรามันเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วหรือ
ทำไม ทำไมไม่โปรแกรมความเชื่อที่ดีที่สุดลงไป
ว่าแต่ความเชื่อที่ดีที่สุด มันจะดีสำหรับทุกคนจริงๆ หรือ
สิ่งที่ดีที่สุดนั้นมีอยู่จริงหรือ แล้วจำเป็นต้องมีไหม?
คนเราจะมีชีวิตอยู่ได้ไง ถ้าเชื่อว่าชีวิตไม่มีอะไร?
มีแต่ความสงสัย สงสัยแม้แต่ความสงสัยคืออะไร?
ยิ่งสงสัยก็ยิ่งวุ่นวาย ยิ่งวุ่นวายก็ยิ่งวุ่นวาย วุ่นวาย
วุ่นวาย วุ่นวาย วุ่นวาย จนกระทั่งหมดความวุ่นวาย
แค่พูดน่ะ แค่คิดน่ะ เวลามันไม่ได้ผ่านไปเร็วแบบนั้น
