ถ้ายังไม่สามารถตอบสนองความต้องการขั้นพื้นฐานได้
ไม่ว่าจะเป็นทางกายภาพ ความอยู่รอดปลอยภัย ปราศจากความกลัว
ไม่ต้องหวังไปถึงความปรารถนาในระดับสูงอย่างการยอมรับ..
ความสุขสมหวัง ความภาคภูมิใจ และการสร้างความสมดุลในชีวิต
เพราะงั้นจุดเริ่มต้นของความอยาก(ความต้องการ)คือ การมีชีวิตรอด
เวลาที่ไม่สบาย ชอบมรณานุสติอยู่เรื่อยเลย ฮา..เหรอ??
ทั้งอิจฉาคนที่สุขภาพดี และเจ็บใจตัวเอง ที่ป่วยง่ายขนาดนี้
คนที่มีปัญหาเกี่ยวกับระบบการหายใจจะรู้ว่า มันเจ็บปวดขนาดไหน
เวลาที่หายใจไม่สะดวก เหมือนจะตาย สมองก็มึนเบลอ พิมพ์ผิดไปเรื่อย
อ๊ะแต่ถึงจะพิมพ์ผิดก็แก้ไปตลอด ก็เลยดูปกติดี..ละมั้ง
บางทีก็คิดว่าเราอาจจะฝืนเกินไป แต่บางทีก็คิดว่าจำเป็นต้องฝืน
เพราะในเวลาปกติ เราก็มักจะชิวเกินไปอยู่แล้ว ต้องอดทนกับความลำบากบ้าง
การไม่สบายทำให้สมองทำงานได้ช้าลง ลดความฟุ้งซ่านลงไปหน่อย
แต่อาจจะพิมพ์อะไรที่ไม่รอบคอบออกไปได้ง่ายขึ้น เพราะความมึนเบลอ
เรามักจะกังวลเรื่องความรอบคอบเสมอ รู้สึกว่าทำอะไรแล้วต้องรอรับผลกระทบตามมา
ไม่ว่าจะทำหรือไม่ทำอะไรก็มีผลกระทบตามมาเสมอ เราต้องฝึกสังเกตตรงนั้นให้มาก
กฏของความเป็นเหตุเป็นผล หรือมันก็คือกฏแห่งกรรมในทางพุทธนั่นแหละ
ต้องคอยมากังวลตลอดว่าคำพูด ถ้อยคำ หรือการกระทำจะไปกระทบกับใครเข้า
และทุกครั้งที่พูดออกไป ทุกคำที่พูดออกไป ถ้าไม่ทำร้ายตัวเองก็ทำร้ายผู้อื่น
มันคือความจริงสินะ?? แต่ไม่ว่าจะทำหรือไม่ทำอะไร ก็ต้องมีเรื่องที่น่าเจ็บปวดเกิดขึ้น
พวกเราทุกคนเกิดมาเพื่อที่จะเจ็บปวด ที่จริงแล้วเราควรจะเข้าใจ
เกิด แก่ เจ็บ ตาย ก็เป็นธรรมดา เป็นธรรมชาติของชีวิตนี่หน่า
อ่า แต่บางทีเราอาจจะกังวลมากไป ควรจะปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ
ปกติแล้วจะต้องอ่านทวนข้อความที่พิมพ์ไป แต่สองวันมานี้ อ่านไม่รู้เรื่องเลย
พิมพ์อะไรไปแล้วอ่านเองไม่รู้เรื่อง..คืออะไรกันนะ บางทีสมองคงจะสับสนแน่
แต่ก็ยังดีแหละ ที่ตื่นขึ้นมาได้ แค่มีชีวิตอยู่และมีแรงพอจะทำอะไร ก็ดีแล้ว
อยากพยายามให้มากกว่านี้ แต่ทำได้เท่านี้จริงๆ ขอให้แข็งแรงขึ้นอีกหน่อย
หวังว่าพรุ่งนี้คงจะดีขึ้น โชคดีจังที่วันนี้เป็นวันหยุด คงจะได้พักละมั้ง
