(ช่วงบ่าย)
เมื่อมีสิ่งที่ต้องปกป้อง ความพยายามมักจะเพิ่มขึ้นกว่าเดิม
ดีจังเลยนะ ถ้ามีสิ่งที่ต้องปกป้อง จะต้องพยายามได้ดีแน่นอน
เราออกจะกังวลว่า การปกป้องใครสักคนเป็นการลำเอียงไปหน่อย
ทำไมถึงต้องมีใครสักคนให้ปกป้อง ดูไม่ค่อยยุติธรรมเลย
ถ้าสถานการณ์คับขัน เลือกช่วยได้แค่คนเดียว แล้วทิ้งคนอื่นไว้
ในหนังก็มักจะมีเหตุการณ์งี่เง่าอะไรแบบนี้อยู่ เห็นแล้วรำคาญชะมัด
แต่ก็นะ มันคงมีความหมายอะไรต่อคนที่เลือกและคนที่ถูกเลือกละนะ
พอเอาเรื่องแบบนี้ไปเปรียบเทียบกับการตั้งเป้าหมายในชีวิต
ถ้าเรามีเป้าหมายสำคัญเพียงหนึ่งเดียว มันก็ต้องดีกว่าแน่
รู้สึกท้าทายขึ้นมาเลยว่า ทำยังไงถึงจะค้นหาเป้าหมายเพียงหนึ่งเดียวได้
เพราะถ้าให้เลือกทำหลายๆอย่างพร้อมๆกัน เราคงกระจายความสามารถไม่ทัน
การลำเอียงจึงเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะทำให้ประสบความสำเร็จ
"เป้าหมายในชีวิตก็คือ การมีชีวิตอยู่"
จำไม่ได้ว่าไปจำมาจากไหน แค่พอใจที่จะจำเอาไว้ ก็เท่านั้น
สำหรับเราแล้ว การมีชีวิตอยู่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย มันต้องมีปัจจัยครบถ้วน
คนที่อยู่ๆ ก็หมดลมไป คนที่อยู่ๆ ก็ตาย โดยที่คนรอบตัวไม่ทันได้รู้สึก
เรื่องแบบนั้นก็อาจเป็นไปได้ อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ ไม่ใช่เหรอ??
การมีชีวิตอยู่ก็เป็นเพียงเส้นกั้นบางๆ ระหว่างการตายกับการเกิดใหม่
รู้สึกอยากให้ความสำคัญกับการมีชีวิตอยู่ ถ้าได้ทำอะไรดีๆ ก็คงไม่เลว
---------------------------------
(ช่วงค่ำ)
เกลียดการเป็นหวัดที่สุดเลย จามจนจมูกจะหลุดละ
หลังคาแทบปลิวแหนะ เวลาจามที โอ้ย กลุ้ม จมูกแทบพัง
การหายใจไม่สะดวกเป็นอุปสรรคของการมีชีวิตอยู่เลยนะ
เรานี่ไม่เหมาะกับการเป็นหวัดเลย รู้สึกแย่จริงๆ ไม่ชอบเลย
เวลาที่นำ้มูกเย็นๆ เอ่อล้นภายในรูจมูก มันรู้สึกอึดอัดมากจริงๆ นะ
ถ้าไม่สั่งออกมาก็ยิ่งอึดอัด ใครจะยอมสูดกลับเพื่อทำลายทางเดินหายใจล่ะ
มันต้องสั่งออกมาเท่านั้น ถึงจะโล่งโปร่งเบาสบาย ถึงจะเจ็บจมูกก็เถอะ
สั่งน้ำมูกมากก็ไม่ดี ทำให้โพรงจมูกอักเสบง่าย และปวดหัวอีกต่างหาก
อาจจะได้เวลาไปตีซี้หมอแล้วล่ะมั้ง เห้อ เซ็ง ขี้เกียจออกจากบ้านชะมัด
ซ้อมๆ เอาล่ะ ดูท่าช่วงค่ำนี้ต้องได้แค่ซ้อมเขียนแน่ๆ มึนหัวชะมัด
ไว้พรุ่งนี้ ยังไม่ตายมาเขียนต่อละกัน
ไม่งั้นก็ไว้พักฟื้น นอนไปเรื่อยๆ เผื่อคิดไรออก ค่อยมาเขียน
ขอให้นอนหลับ ขอให้นอนหลับ เพี้ยงงง เมื่อวานกล่อมตัวเองสำเร็จด้วยนะเออ
หรือไม่สบายก็ไม่รู้ ร่างกายและลมหายใจไม่ดีเลยช่วงนี้ ต้องพักฟื้นซะละ
