มีบางครั้งที่เราเกลียดเสียงหัวเราะ
มันทำให้รู้สึกเหมือนกำลังถูกมองอย่างสมเพช
แต่ก็เข้าใจได้ว่าเราในตอนนั้นน่าสมเพชจริงๆ
ก็ไม่ได้ต่างไปจากตอนนี้สักเท่าไหร่
บางครั้งก็เหมือนกังวลเรื่องที่คนอื่นหัวเราะกัน
คล้ายกับว่าตัวเรากำลังถูกหัวเราะเยาะ
แต่ถ้ายอมรับแบบนั้นแสดงว่าเรากำลังระแวง
มันคล้ายจะเป็นแบบนั้น ไม่อยากที่จะไว้ใจใคร
ดูเหมือนทุกคนต้องการมีความลับของตัวเอง
และเราก็ไม่คิดว่าจะต้องแชร์มันกับใคร
หรือเพียงแค่ไม่มีสถานการณ์ที่จะต้องทำแบบนั้น
อาจจะเป็นโชคดีของเราหรือของคนอื่น
เราแค่จำเป็นจะต้องรู้ข้อบกพร่องของตัวเอง
ก่อนที่คนอื่นจะรู้และเห็นมันเป็นเรื่องไม่สำคัญ
มันคงจะดูแย่ที่เราสนใจเรื่องตัวเองอยู่อย่างเดียว
เราพยายามที่จะไม่ต้องเป็นภาระให้กับใคร
ทั้งที่ก็คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำทุกอย่าง
ที่เราเป็นอยู่ก็แค่กังวลเรื่องตัวเองและไม่ทำอะไร
เราคิดมากเกินไปถึงสิ่งที่ไม่มี/สิ่งที่จะไม่เกิด
มันยากที่จะยอมรับและมองอยู่ในความเป็นจริง
เรามีฝันมากเกินไปและมันพังลงมาทับตัวจนมิด
