เพราะฝนตกนั่นแหละนะ

เราคิดว่าการร้องไห้น่ะ
เป็นการระบายความเย็นออกมาจากร่างกาย
เพราะฝนตกและเราซึมซับความเย็นเข้าไป
ก็เลยเกิดเป็นน้ำออกมาจากตาสินะ
ร้องไห้​เสร็จแล้วก็หัวเราะได้ทันที
นี่​เราเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่านะ
เพราะว่าเราไม่รู้อะไรเลย
และยังไม่เข้าใจอะไรอีกด้วย
เวลาที่ได้ขมวดคิ้วจนแทบจะชนกัน
บางที​ก็เหมือนจะสนุกดีเหมือนกัน
เราคงอยู่ข้างความสิ้นหวังมากกว่าสินะ
เพราะเราผิดเอง ทุกอย่างเป็นความผิด
เราไม่อยากอยู่ในโลกที่ผิดๆ
อยู่กับสองดี อยู่กับแปดบิท
เราชอบอยู่ในโลกอื่นมากกว่า
เราไม่ได้อยู่ในโลกนี้
เหมือนกับว่า​ตายไปแล้วนั่นแหละ
แต่ก็ตายแบบสุกๆ ดิบๆ
กึ่งตาย กึ่งอยู่ละมั้ง
มีแค่ชีวิตครึ่งๆ กลางๆ
เดี๋ยว​เป็นคน เดี๋ยว​เป็น​หมา
เอ้ย เป็นผีสิเฟ้ย
นี่ขำหรือเปล่าเนี่ย แฉะเลย
หมายถึงน้ำตาที่ไหลนองหน้านะ
โลกใบนี้ไม่มีอยู่จริงสินะ
ยังไงก็ทำใจเชื่อไม่ได้
ไม่อยากจะเชื่อว่ามีอยู่
เชื่อแบบนั้น น่าจะดีกว่าแท้ๆ
ต้องมีชีวิตแย่ๆ สิดีกว่า
เราชอบจมอยู่ในความสิ้นหวัง
ความว่างเปล่าที่มองไม่เห็นอะไร
มัน​สวยงามและน่าหลงใหล
ถึงจะรู้ว่าเป็นสิ่งไม่ดีก็ตาม
เราเลิกเคารพกฏเกณฑ์
สละความเป็นคนที่ดีออกไป
นั่นคือวิถีของคนตายซาก
เราหลบหนีจากโลกจริง
เพื่อจะได้ไม่ต้องเจ็บปวด
แต่ระหว่างวิ่งหนีไป
ก็เกิดสะดุดล้มจนเป็นแผลขึ้นมา
แผลที่น่าเกียจเต็มไปหมด
เน่าเฟะจนเหมือนกับศพ
เห้อ บรรยายซะ น่ากิน
นี่เราเป็นบ้าจริงๆ สินะ
ก็ไม่ค่อยรู้ตัวเองหรอก
ชอบเป็นอะไรที่คาดเดาไม่ได้
แม้แต่กับตัวเอง
และบางทีก็ไม่ชอบเป็นอะไรเลย
อยากจะสลัดออกไปก็ไม่พ้น
นี่คือชีวิตที่น่าผิดหวัง
คือความบัดซบอย่างแท้จริง
จะใช่แบบนั้นไหมนะ
ถึงจะเขียนประจานตัวเองไป
ความผิดก็ไม่ได้ลดลงหรอกนะ
เราเข้าใจจริงๆ หรือเปล่านะ