โพสต์​ยาวๆ ต่อเนื่องไปละกัน

เริ่มมีปัญหาเรื่องการเขียนไดอารี่
เพราะมันน่าเบื่อที่จะพูดถึงแต่เรื่องตัวเอง
ให้มานั่งจดว่าทำอะไรไปบ้าง ยิ่งน่าเบื่อ
แต่ให้เขียนถึงเรื่องที่สนใจ อาจจะเป็นข่าวทั่วๆ ไป
ไม่ค่อยอยากจะพูดถึง ไม่ค่อยอยากจะไปพาดพิง
เหมือนจะเขียนอะไรออกมาในแง่จับผิดซะมากกว่า
เพราะมุมมองที่ถนัดใช้คงเป็นแบบนั้น
ที่จริง​ชอบดูข่าวที่มันรุนแรงๆ
บางทีก็เหมือนจำลองเหตุมั่วๆ
เอาเรื่องในข่าวมาผสมกันเป็นนิยาย
สำหรับเรา ดูข่าวมันส์กว่าดูหนัง

ว่า​จะพิมพ์อะไรนะ
(พี่สาว)ยายชวนคุยเลย..
จำได้ว่าเมื่อวานตอนนี้
คงกำลังนั่งชิวอยู่ในห้องฉุกเฉิน
โคตจะเมื่อยก้นเลย ต้องขยับลุกไปมา
จนเหมือนคนบ้าจริงๆ ลุกลี้ลุกลน​ๆ
ไปสูดยาพ่นให้เย็นจมูกเล่น
เอ๊ะหรือว่าจริงจัง
แต่เมื่อวานดูสับสนๆเหมือนคนสติไม่ดี
แต่ที่จริงก็สติไม่ดีอยู่แล้ว

เมื่อคืนย้ายมานอนห้องพี่(ที่ไปอยู่หอ)
ตื่นขึ้นมาในห้องโล่งๆ มันสดชื่นกว่า
พอจมูกโล่งแล้วมันก็ค่อยอยากมีชีวิตหน่อย
ได้เห็นพระอาทิตย์ แค่นี้ก็รู้สึกดีแล้ว
ก่อนหน้านี้​ชอบนอนในที่มืดๆ แคบๆ
เหมือนมันกังวลหรือกลัวอะไรบางอย่าง
รู้สึกอยากหลบอยู่ในที่ปลอดภัย
อาจจะเป็นความรู้สึกปลอดภัยทางใจ
เพราะเราก็สมองไม่ค่อยดี
พอสมองไม่ดีก็เลยคิดแต่เรื่องไม่ดี
อยากจะฟื้นฟูสุขภาพ จะได้มีสมองดีบ้าง
อีกอย่างมันคงเป็นความคิดวนเวียนที่ไม่ดี
เวลาไขปริศนา มันเป็นวิธี​ีคิดที่ใช้ได้ผล
แต่เวลาใช้ชีวิต มันไม่ควรจะมานั่งจมแบบนี้
ไม่ใช่แค่คิดวนเวียนแต่ยังเป็น
นักจับผิดโดยอัตโนมัติ
ดูเหมือนอคติแต่ที่จริงมันเป็นไปตามสันดาน เอ่อ ทำไมคำว่า สันดาน มันฟังดูเนกาทีฟ
เราแค่คิดว่าใช้คำว่าสัญชาตญาณแทนได้ไหม มันดูเป็นทางการเกินไปมั้ง
เราไม่ได้ชอบใช้คำเป็นทางการ
แค่ไม่ถนัดภาษาพูด เพราะไม่มีใครคุยด้วย
น่าจะตั้งแต่ประถมฯที่เริ่มปลีกตัวออกมา
ปฏิเสธ​ที่จะเข้าร่วมกิจกรรมในโรงเรียน
แต่พอมีเพื่อนที่คล้ายๆกันอยู่บ้าง
คือไม่ค่อยพูดเหมือนกัน ก็เลยไม่ค่อยคุยกัน
มันก็ยังดูห่างเหินอยู่ดีอะเนอะ
เราคิดว่าถ้าเราพูดได้เยอะแบบคนอื่นก็คงดี
แต่ความสนใจในเรื่องที่จะคุยก็ต่างแล้ว
เมื่อก่อนเราไม่ค่อยดูสถานการณ์
พูดอะไรน่าเบื่อๆ จนถูกปฏิเสธที่จะฟัง
พอดูสถานการณ์มากไปก็ไม่ได้พูด

ไม่ชอบฝนตกเลย ฝนทำให้มองเห็นอะไรไม่ชัด
อาจจะทำให้เกิดอุบัติเหตุ
คนเราอาจจะตายเพราะฝนได้

พูดถึงเรื่องยกเลิกประหารชีวิต
เราก็เคยคิดนะว่า
ใครก็ตามไม่มีสิทธิ์ไปพรากชีวิตคนอื่น
เวลาที่เห็นคนตาย หมาตาย แมวตาย
มันรู้สึกหดหู่ ต่อ​ให้เป็นคนที่ไม่ชอบ
หรือสัตว์ที่ไม่ชอบอย่างเช่นจิ้งจก
ตอนที่ลูกจิ้งจกดิ้นทุรนทุรายอยู่ในโถส้วม
มันน่าเวทนา และเราก็ไม่กล้าไปหยิบมันขึ้นมา พอเห็นลูกจิ้งจกทีไร จะคิดว่ามันมาจองเวร
ชอบคิดเพ้อเจ้ออะไรแบบนี้

ดีจังที่ฝนหยุดตกแล้ว
แต่ไม่ทันไรก็มีเสียงฟ้าร้องครืนๆ
ยายก็เรียกไปเปิดพัดลม
เพราะเมื่อกี้ที่เรียกไป เราได้ยินว่าให้ปิด
แต่แกก็ว่า แกบอกให้เปิดซึ่งมันเปิดอยู่แล้ว
ยายชอบเข้าใจผิดบ่อยๆ จนเราขี้เกียจพูด เพราะยิ่งอธิบาย ก็ยิ่งหาว่าเราทำเป็นสอน
เราต่างก็แบ่งปันออร่าเครียดซึ่งกันและกัน
ไม่รู้จะทำยังไงให้เค้าเลิกเครียดสักที
พยายามจะไม่เครียด พยายามจะเลิกไม่สบาย แต่ตัวเองก็ยังดูแลตัวเองได้ไม่ดีพอ

เมื่อวานก็คิดว่าจะลองตายดู
อาศัยจังหวะที่มันหายใจไม่ออกพอดี
ถ้าฝืนทนให้มันหายใจได้น้อย
แต่พอออกมานั่งข้างนอกห้อง มันก็โล่ง
น้าก็ให้แฟนมาพาไปหาหมอ เพราะหน้าแย่
เราคิดว่าหน้าโทรมเป็นปกติแล้วแท้ๆ
แต่เมื่อวานปากมันออกม่วงๆ ยังกับผี
ยังเผลอคิดเลยว่า เดี๋ยว​คงจะตายแระ

ยายก็ยังนั่งเครียด ไม่มีใครรู้ว่าเรื่องอะไร
ใครถามก็บอกว่าไม่เครียดๆ
บางทีคงเครียดเรื่องคนที่ถามนั้นแหละ
เพราะเวลาที่เราเครียดแล้วไม่บอกคนที่ถาม
สำหรับเราแล้ว​คือกังวลเรื่องคนๆนั้นอยู่
แต่พอพูดก็เหมือนจะบ้าจะไร้สาระ
ก็เลยไม่พูดดีกว่า เราชอบหลีกเลี่ยงที่จะพูด
เป็น​ไป​โดยอัตโนมัติ​ แต่มันเป็นเรื่องไม่ดี
หากเราละเลยที่จะบอกปัญหา
อย่างเช่นอาการเจ็บป่วย
ยาย​มีปัญหา​ที่จะ​อธิบาย​อาการตัวเอง
คือให้เรามโนเอาว่าเป็นอะไร
พอเราซักมากๆ หน่อย ก็มารำคาญ
เลยไม่ได้รู้ว่ายายป่วยเป็นอะไรยังไง
ต้องอาศัยการมโนของตัวเอง
บวกกับอาการเท่าที่ยายจะบอกได้
พักนี้เหมือนจะแน่น แต่ไม่แน่ใจว่าตรงไหน
ถามหายาระบายตลอด และขี้ออกกลางคืน ต้องให้น้าลุกมาเช็ดล้างกระโถนทุกที
มีอยู่คืนหนึ่งที่ยายขี้ แต่เราหลับซะสนิทเลย สงสัยจะเริ่มชินกลิ่น เหมือนเอาจมูกไว้ในส้วม น้าก็เริ่มเครียดๆ ที่ยายทำตัวเรื่องมากเยอะๆ

เมื่อ​กี้ยุงเกาะขาสามตัวพร้อมกัน
แต่ขาดันไม่รู้สึกเลย
แสดงว่ายุงนี้มันร้ายมาก
แอบไปฝึกวิชาตัวเบามาจากไหน
สงสัยมันเพิ่งนัดหมายกันมาเกาะ
เอ่อ ยุงเยอะไปไหม

เขียน​ต่อๆ หลังจาก​ที่อยู่ๆ มันก็ไม่ให้เว้นวรรค
ต้องมานั่งแก้วรรคใหม่หมดให้อ่านง่ายๆ

เรื่องโทษประหาร มองอีกแง่นะ
ก็เหมือนการแสดงออกถึงอำนาจ
การกุมชีวิตของคนอื่นได้จะดูเหมือนมีอำนาจ
แต่นั้นคงเป็นอำนาจแบบลวงๆ
เป็นการสร้างความเกรงกลัวให้ใช้สันดานดิบ
คนเรายิ่งกลัวยิ่งทำชั่วได้ง่ายกว่า
เหมือนมันไปกระตุ้นสัญชาตญาณ
พวกที่ใช้ความรุนแรงมากๆ บางทีก็เกินเยียวยา
อาจจะต้องรักษาด้วยความรุนแรงมากๆ
อย่างความตาย.. หรือ​เปล่านะ​
เราชอบนะ เมื่อก่อนชอบดูเปาบุ้นจิ้น
เปิดมีดดดด  ประหารรร โคตเท่เบย
แต่ก็คิดนะ ถ้าจับแพะไปประหาร
มันก็น่าสงสารสุดๆ เลย
ยิ่งไม่มั่นใจในกระบวนการสืบสวน
มะหมายถึงมันอาจจะผิดพลาดได้
แบบผีมาพรางตาให้หลงผิดไป

ปล.พิมพ์​ตั้งแต่เที่ยง
มาถึงบ่ายสอง พิมพ์​ๆ หยุดๆ
สะดุดบ่อยๆ ยังพอมีอะไรให้ทำ

⛅⛅⛅⛅⛅⛅⛅⛅⛅⛅⛅