ไม่รู้อะ​

วันนี้​เราจะมาย้อนเวลากันอีกครั้ง
ไม่ใช่บ่อยครั้งที่เราจะนึกอดีตขึ้นมาได้
ถึงมันจะสมควรถูกลบออกไปจริงๆ
เพราะอดีตที่เจ็บปวดทำให้เจ็บทุกครั้งที่นึกถึง
เมื่อก่อนเราไม่เคยมีความรู้สึกโกรธ
ไม่ได้เป็นคนดีอะไร แค่ไม่อยู่ในฐานะที่จะโกรธ
ถึงตอนนี้สถานะก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมาก
แต่เพราะได้พบเจอคนมากขึ้นเรื่องราวมากขึ้น
ก็เรื่อยเริ่มซึมซับและรู้จักโกรธขึ้นมา
ก่อนหน้านี้​เรามีแค่ความกลัว
เพียงแค่​ความกลัวก็มากพอที่จะทำร้ายคนๆ หนึ่ง
ความกลัวมักจะทำให้เราหดเล็กลง
แต่ความโกรธทำให้ตัวใหญ่ขึ้น
เราจะทำอะไรไม่ได้เลย เมื่อเราสะสมความกลัว
ยิ่งกลัวมากก็ยิ่งไมาสามารถทำอะไรได้เลย
กลับกัน พอ​โกรธ​แล้วอยากทำอะไรมากขึ้น
เราเรียนรู้ในเวลาเศร้าๆ ว่าอาการซึมเศร้านั้น
มักจะเป็นอารมณ์ผสมหลายๆ อย่าง
ทั้งความกลัว ความโกรธ​ ความผิดหวัง
ความเจ็บปวดสารพัดอย่างที่มารวมกัน
อาการ​เศร้าเหมือนกับอะไรมันจะหนักๆ
มันอาจจะมีภาวะหลายอย่างสลับกันไปจนสับสน
มันขัดแย้งกันเอง จะทำอะไรก็ลังเล คิดเยอะ
คิดมากจนความคิดหายไปจนหยุดคิดเองก็มี
ที่​หนักที่สุดคือ ความรู้สึก​ผิดต่อทุกคนและทุกอย่าง

ไม่ว่าจะทำหรือไม่ทำอะไร  เราก็ผิดอยู่ดี
จนต้องมีคนมาบอกว่า
'ทำไมไม่ทำอย่างนั้นล่ะ' หรือ​
'ทำแบบนี้ไม่ดี ทำไม่ได้​ ห้ามทำ ที่ทำมันแย่'
เราจะรู้สึกถึงถ้อยคำพวกนี้ได้รวดเร็ว
และก็อาจจะปฏิเสธได้ทันควัน
ตามกลไกการป้องกันตัวอย่างที่เป็นมา
ดูเหมือน​เราละเลยที่จะทำตามคนอื่น
ละเลยที่จะทำตามคำสั่ง คำขอ หรืออะไรก็ตาม
ส่งผลให้เรากลายเป็นอริกันคนอื่น
ทุกคนต้องการที่จะควบคุมให้เราเป็นปกติ
เพราะเราละเมิดกฏของสังคมไปสินะ
เหมือนกับว่า​เราทำผิดอยู่ตลอดเวลา
เราต้องขอโทษในใจและรู้สึกผิดอยู่ตลอด
มันอาจจะหมายถึงว่าเราเป็นคนไม่ดีจริงๆ
การมีความคิดหรือพฤติกรรมแบบเรา
ก็อาจจะเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง
.