กังวลอะไร

ความกังวลใจ..?? วิตกกังวล?? กลัว??
ความใกล้ชิด เอ้ย ใกล้เคียง​ของคำพวกนี้
มันทำให้ข้องใจมากว่าจะแยกมันยังไง
ถ้าแบ่งตามระดับความเจ็บปวด??
หรือระดับความทรมาน
เรียงจากน้อยไปมากตามลำดับ
กังวลใจ>กลัว>วิตกกังวล​
หรือไม่ก็ กลัว/กังวลใจ>วิตกกังวล​
ถ้าเสริมอีกสองตัวคือ กลุ้ม​ใจ, วิตกจริต​
กลุ้มใจ/กลัว/กังวลใจ>วิตกกังวล​>วิตกจริต​
แต่พอคิดอีกที  น่าจะแยกความกลัวออกมา
ความกลัวดูจะกว้างครอบคลุมคำย่อยเยอะ
ในเชิงปริมาณ ดูท่าว่า กังวลใจจะเป็นคำเบาๆ
มีการใช้คำว่า แค่ คือ แค่กลุ้ม, แค่กังวล
แต่กับคำว่า วิตก ดูจะรุนแรงกว่ามาก
ถ้าเราสังเกตระดับความทรมานและระยะเวลา
เป็นไปได้ว่า เราจะประเมินความเจ็บปวดได้ถูก
การสังเกตมักจะต้องเกิดจากความใส่ใจ
ถ้าไม่ใส่ใจ ไม่เอาใจจดจ่อ มันก็สะดุดมาก
ถ้าสะดุดบ่อยๆ คงขาดแรงใจไปสังเกตต่อ
เพราะงั้นจึงต้องระมัดระวังไม่ให้ใจหลุด
การเอาใจใส่แบบต่อเนื่องคงดีต่อการเฝ้าสังเกต
ดีต่อการรักษาสุขภาพ
รักษาให้เกิดภาพแห่งความสุข
ยอมรับว่าสำหรับเรา การสังเกตคนอื่นยากเกินไป
โดยเฉพาะ​การสังเกตคนที่มีความแตกต่าง
ความรู้สึก​เกี่ยวกับ​การแปลกแยก ความขัดแย้ง​
ความรู้สึก​ผิด  ความรู้​สึกในเชิงลบเข้ามาปะปน
ทำให้​การสังเกตต้องสะดุดบ่อยครั้ง
ทำให้การเอาใจใส่บกพร่อง
การปราศจากอคติและความคิดลำเอียง
คงดีต่อการสังเกต ดีต่อการเอาใจใส่
ที่เราสะดุดกับคำว่า กังวลในระดับต่างๆ
เพราะเราไม่อาจแน่ใจได้เลยว่า
ความกังวลของผู้อื่นอยู่ในระดับใด
แต่ก็มีวิธีการนอกจากคำพูดแบบตรงไปตรงมา
คือการสังเกตพฤติกรรม หรืออาจจะอื่นๆ ด้วย​
คิดว่าถ้าสังเกตได้ดีกว่านี้คงไม่พลาดทำให้
ใครต้องเจ็บจนทนไม่ไหว
แต่ตาของเราก็ไม่ค่อยจะมองใคร
บางทีอาจเพราะใจไม่ค่อยเปิด
ความเห็นอกเห็นใจ​ผู้อื่นก็ใช่ว่าจะมีอยู่ตลอด
บางทีก็เห็นตัวเองมากไป หรือไม่เห็นอะไรเลย
คิดแล้วแอบปวดหัว ทั้งที่ตั้งใจจะนอน
ถ้าไม่ได้ผ่อนคลายก่อนนอนก็เหมือนไม่ได้นอน
การสร้างภาพแห่งความสุขไม่ได้ทำแค่ผิวเผิน
ถ้าคิดว่าภาพไหนไม่ดีก็ต้องเปลี่ยนให้ดีพอ
มองเห็นภาพเยอะเกินไปก็แค่ต้องเหนื่อยหน่อย
แต่คงจะได้ภาพที่ดีเยอะๆและมีชีวิตดีหลายด้าน

นอกจาก​สังเกตแล้วถ้าไม่ทบทวนสักหน่อย
คงไม่ต่างอะไรจากการเรียนที่เอาแต่ดูฟัง
แต่ไม่ทบทวน ไม่กลับมามองภาพรวมได้ไง
ถึงจะจมอยู่แต่รายละเอียดก็ไร้ประโยชน์
มันมีแง่มุมมากมายให้ศึกษาให้ค้นพบ
ต้องมีบางแง่ที่น่าสนใจบ้างละนะ
เพราะงั้นการเรียนถึงได้ไม่เคยน่าเบื่อ
ยิ่งคิดเชื่อมโยงแล้วกลับยิ่งสนุกเข้าไปอีก

สำหรับเราแล้ว​ความกังวลใจ
มันสลัดออกไปได้ด้วยความกระจ่าง
ยิ่งกังวลก็ยิ่งอยากรู้ให้มากขึ้น
ถึงบางสถานการณ์ที่ไม่สามารถรู้ได้
คงต้องทำใจยอมรับความไม่รู้นั้น
แล้วเชื่อมั่นว่าความจริงจะปรากฏ
แต่บางสถานการณ์ที่ทุกข์ทรมานมาก
เช่น กระสับกระส่าย​ โกรธ​เคืองหนัก
คงต้องมองอารมณ์ตัวเองก่อน
ถ้าสงบได้เมื่อไหร่ ความรู้​ถึงจะตามมา
ไม่มีทาง​รู้ได้ในเวลาที่คลื่นลมรุนแรง
แต่เมื่อเมฆฝนเบาบาง
แสงแดดส่องสว่างกระจ่างจริง

เดี๋ยว​นะ นี่มันเพลงอะไร
ขอเพลงกล่อมนอนเถอะ ตอนนี้​