Miss you, my ordinary journal blog

กระแดะอยากพิมพ์ภาษาอังกฤษ
แต่เรียนมาน้อย  เวลาเรียนก็น้อย 
เพราะโดดตลอด เหอๆ ตามธรรมเนียม
ห่างหาย​ไป​นานขนาดนี้  ยังจะกลับมาอีกรึ
คงต้องชวนคุยแบบชิวๆ สุนทรียสนทนา
ช่างสะตอหาคำมาใช้ได้อย่างกระแดะเหลือ
เอาจริง  หาความสุนทรีย์ไม่ได้ ในความเถื่อน
เถื่อนทางภาษา  ราวกับสัตว์ป่าหัดเขียน
เอาน่า  ก็ในตัวเรา มีสัญชาตญาณดิบอยู่
ใจเย็น​ๆ ค่อยๆ เขียนไป  เหมือนเดิม ก็ชีวิต
ชีวิตเป็นของเรา  ไม่มีใครมาแย่งชิงไปได้
ความโมโห​ฉุนเฉียว​อาจจะมากขึ้นในช่วงที่ผ่านมา
ก็ยอมรับผิดแต่โดยดี  ต่อแต่นี้จะใจร้อนให้รู้ตัว
ต้องพยายามฝึกสติ และมุ่งสู่จุดหมายอย่างมั่นคง
อยากมีชีวิตชีวาและมั่นคงแบบต้นไม้จริงเลย
ในที่สุด​ก็​ทำลายเกราะน้ำแข็งที่มาปิดกันใจได้
หัวใจ​พองโตด้วยความฝันและอยากมุ่งหน้าไป
ถึงจะยังเจ็บปวด ร่างกายก็แย่ อยากพักฟื้นมาก
ถ้าเข้มแข็งกว่านี้  จะยอมออกจากบ้านไปหาหมอ
ก็มันทรมานจะตาย  คนเยอะในที่แออัดแบบนั้น
ต้องตระเตรียมการค่อนข้างมาก  ถึงจะพร้อมไป
สู้ต่อไป ยัยติงต๊อง  เลิฟยู  มายไดอารี่  เพ้อๆ