เลยมาเขียนบล็อกเอา แต่ก็มึนเกินกว่าจะเรียบเรียง
ปกติแล้วก็ใช้ภาษาอย่างไม่ค่อยปกติ ยิ่งงงเข้าไปอีก
ปีนี้ ในที่สุดก็ได้เป้าหมายสักที ตั้งใจไว้ว่า
จะมีสุขภาพที่ดียิ่งขึ้น ที่จริงก็ต่อเนื่องจากปีที่แล้ว
เคยนั่งวิเคราะห์หลังอ่านหนังสือเรื่องหนึ่งว่า
อะไรควรเป็นสำคัญในชีวิต เพื่อตั้งเป้าหมาย
คงจะไม่อธิบาย มันอยู่ในบล็อกเก่า เกี่ยวกับ..
สร้างแรงบันดาลใจในการออกกำลังกายให้ตัวเอง
ใช้หลัก less is more 20:80 ทำน้อยได้มาก
เอามาจากหนังสือแนวจิตวิทยาพัฒนาตัวเอง
เนื้อหาผสมแนวคิดแบบเซน แอบหนักนิดหน่อย
ช่วงนั้นได้ออกกำลังกายทุกวันเบาๆ และมีความสุข
จนมีสมาธิเขียนนิยายแบบออฟไลน์จบไปภาคหนึ่ง
ที่จริงก่อนหน้านั้น เขียนไว้หลายเรื่อง แต่ไปไม่รอด
ต้อง(ถึงกับ)ควานหาเล่มนั้นกลับมาอ่านอีกรอบล่ะ
อ่านแล้วเป็นแรงกระตุ้นให้อยากพยายามดี
แต่การป่วยก็ช่วยเตือนตัวเองได้เสียยิ่งกว่าอะไร
มีเรื่องหนึ่งที่รู้ว่าไม่ดี แต่มันหยุดทำไม่ได้เลย
เรื่องการกินเนี่ยแหละ ทั้งที่สำคัญมากแท้ๆ
ก็ยังกินแบบไม่ใส่ใจสุขภาพมาโดยตลอด
พอเป็นเรื่องกินที่ต้องควบคุมอาหาร กำลังใจฝ่อเลย
อาหารที่กินแล้วเสียสุขภาพ มันอร่อยและสะดวก
ยิ่งว่าง ยิ่งหิว ชอบกินอะไรไปเรื่อย ฆ่าเวลาเพลินๆ
ของมัน ของทอด เค็ม หวาน รสที่ทำร้ายสุขภาพ
ถึงตอนนี้จะยังไม่เป็นโรคเสี่ยงๆ แต่ก็ไม่ควรประมาท
ถึงจะออกกำลังกายได้ แต่กินอาหารไม่ได้ ก็ตายไม่ดี
นึกถึงการตายที่ดีเข้าไว้ ป่วยตาย มันไม่น่ารัก
ตายแบบมีศักดิ์ศรี ไม่ทรมาน ไม่เปลืองค่าพยาบาล
ต้องกินอาหารที่ถูกธรรมชาติ จะได้ตายธรรมชาติเนะ
แต่คิดไปคิดมา เรามันกระเพาะเหล็กแท้ๆ กินมั่ว
จนกระทั่งปรับตัวเข้ากับอาหารมั่วได้
กินเนื้อสัตว์จนกลมกลืนกับสัตว์กินเนื้อได้
พลังงานเยอะ ฟุ้งซ่าน ใช้สัญชาตญาณ แต่ป่วยง่าย
แถมยังมึนๆ ตึงๆ สมาธิก็ไม่ค่อยดี ทำให้เขียนไม่ดี
เตรียมตัวนอนดีกว่า ค่อยๆ ปรับคลื่นสมอง
ให้เข้ากับการนอน ถึงจะหายใจติดขัดอยู่บ้าง
การหายใจนี่สำคัญจริงๆ รู้ซึ้งก็ตอนหายใจไม่ออก
ต้องใจเย็น ค่อยๆ หายใจ สังเกตลมหายใจไป
อาจจะมีสมาธิมากขึ้นเพราะป่วยได้ ถ้าหายใจดีๆ
หายใจให้หายป่วย มันคล้องกันดี มีความหมาย
ถ้าพิมพ์ช้าๆ หายใจช้าๆ จะสังเกตอะไรได้มากขึ้น
อาจจะช่วยให้หลับได้ ชักอยากหลับขึ้นมาจริงๆ
