คิดว่าคงจะนอนไม่หลับ ก็เลยกินยาให้มันง่วงไว้ก่อน
เป็นการวางแผนล่วงหน้าสินะ ก็หลับจริงๆ
แต่ก็ตื่นขึ้นมาตอนห้าทุ่มกว่าๆ นึกว่าปีใหม่แล้วซะอีก
เสียงพลุที่ดังไม่มากแต่ถี่ๆ ฟังจักกะจี้หูจริงๆ เลย
เหมือนมีใครมาสะบัดผ้าใบอยู่ข้างๆ หู
รู้สึกว่าจะค้างอยู่ตรงที่สรุปผลประจำเดือนเลย
พอกลับไปอ่านไดอารี่เก่าเดือนที่แล้ว มันเศร้าจริงๆ
ไม่อยากเชื่อว่าช่วงเวลาแบบนั้นก็ผ่านมันมาได้ด้วย
แต่..(ทำไมชอบแต่อยู่เรื่อยเลย) ก็ยังกังวลอยู่ดีเนอะ
มีความคืบหน้าที่ไม่ได้เขียนลงมาสักเท่าไหร่
คือได้ออกกำลังกายเล็กน้อย หลังเลิกงาน
เริ่มปรับตัวกับที่ทำงานได้ดีขึ้น พอเข้าที่เข้าทาง
แต่อารมณ์เศร้า ทำให้ดูน่าหดหู่จัง สงสารตัวเอง
เรื่องการเงิน เดือนที่แล้วถึงจะไม่ได้ประหยัดมาก
แต่ก็ใช้ครึ่งเงินเดือนได้ดี เกินมาประมาณพันสองพัน
ทำรายรับรายจ่ายในแอพทุกวันแบบนี้ช่วยได้ดี
ถ้าไม่มีของล่อใจ ถ้าไม่ถูกยั่วด้วยวัตถุคงปลอดภัย
เรื่องนิยายก็มีเขียนไว้นิดๆ เผลอขยำทิ้งไปเรื่องหนึ่ง
อีกเรื่องไม่รู้จะได้แต่งต่อไหม คิดแล้วเศร้าใจ
รู้สึกไม่ค่อยมีความมั่นใจในฐานะนักเขียนนิยายเลย
ออกจะมั่นใจในการเขียนไดอารี่มากกว่าแท้ๆ
มั่นใจในการดูอนิเมะด้วย เสพได้อย่างสบายใจ
มั่นใจในการกินขนมด้วย ของแบบนี้ต้องมั่นใจไหม?
อยากให้เป็นปีที่ลดความขี้เกียจลงไปได้จริงๆ
ถ้าวิ่งเยอะๆ จะขี้เกียจน้อยลงไหมนะ
แต่ถ้าวิ่งเยอะ แล้วเพลีย ก็อาจจะยิ่งขี้เกียจ
ทำไมอุปสรรคเยอะจัง จะกำจัดความขี้เกียจดีไหม
น่าสงสารจัง ปีที่แล้ว ก็ตั้งเป้าหมายจะแต่งนิยาย
ให้จบสักเรื่อง ปีก่อนๆ ก็เหมือนกันแท้ๆ
ทำเอาไม่กล้าตั้งเป้าหมายเลย ในปีนี้
แค่เอาชีวิตรอดยังยากเลย แค่ให้เป็นสุข..
จะให้หวังไปถึงดวงดาว ดูจะไกลเกินเอื้อม
หรือเปล่านะ
ถ้าขอพรได้ ก็ขอให้มีความมั่นใจมากกว่านี้
ถ้าไม่สับสนด้วยก็คงดี ถ้าพูดรู้เรื่อง ก็คงดี
ถ้ามีกำลังใจเยอะๆ ถ้าได้รับกำลังใจบ้าง ก็คงดี
แต่ว่า.. ถ้าไม่หวังมากไป ไม่ขอมากไป คงจะดีจริงๆ
ก็ดีที่พอมีหวัง ไม่อยากหดหู่นานๆ
ขอให้ครอบครัวมีความสุข จะได้ได้รับออร่าความสุข
ขอแบบเห็นแก่ตัวจัง ที่จริงอยากขออีกเยอะแยะ
แต่ก็ไม่รู้ว่าขอกับอะไรอยู่ อาจจะเป็นตัวเอง
หรือขอกับฮิเมกามิ ถ้างั้น ขอให้มีอนิเมะน่ารักเยอะๆ
ขอให้มีเวลาดูอนิเมะเยอะๆ สาธุ!
