การที่เราไม่นึกถึงบุญคุณพ่อแม่ ทำให้มีชีวิตที่น่าเศร้า
ที่จริง อาจจะไม่เกี่ยว แต่เราชอบเชื่อมโยงไง
ไม่ใช่ว่าเราชอบสงสัยอะไรที่คนอื่นไม่สงสัย
แต่เป็นว่าเราคิดเพ้อเจ้อแบบที่คนอื่นไม่ทำกัน
อย่างเช่นว่า เราเกิดมาได้ยังไง ก็ไม่ได้สงสัยอะไรนัก
แต่คิดเพ้อเจ้อไปต่างๆ นานา เท่าที่ความคิดจะไปถึง
เช่น คิดว่าเราเป็นวิญญาณที่เข้ามาสิงร่างของคนที่
เพิ่งจะตายไป ก็เลยกลายเป็นเราในตอนนี้
เพราะว่าไม่ได้รับรู้ถึงความรักจากพ่อแม่
ก็เลยคิดเองไปว่าพ่อแม่ไม่มีอยู่จริง
ทั้งมองไม่เห็น ทั้งสัมผัสไม่ได้ ทั้งไม่ได้รับรู้อะไร
ทำให้รู้สึกเหมือนในชีวิตนี้ ตลอดมา ไม่มีพ่อแม่
ในตอนนี้ไม่มีพ่อแม่ ที่ผ่านมาก็แทบไม่มีความทรงจำ
ไม่ว่ายังไง ก็เหมือนว่าทั้งสองไม่มีอยู่จริง
เปรียบได้กับสาวกที่สงสัยการมีอยู่ของพระเจ้า หรือ
ผู้ใต้บังคับบัญชาสงสัยในอำนาจของผู้อยู่เหนือกว่า
คนที่สงสัยในอำนาจของผู้เป็นใหญ่กว่า
มักจะเชื่อตัวเองเป็นสำคัญและมีความกบฏเล็กๆ
นอกจากจะต่อต้านคนอื่นแล้ว
ภายในหัวก็ทำสงครามสู้รบกันเองซะด้วย
แต่ก็มักจะถูกมองว่าเป็นคนรักสงบ
ทั้งที่ในหัวมันตีกันซะกระจุยเลย
ทำไมถึงได้มีแต่เรื่องที่อยากเขียน
จนอึดอัด ลำบากใจที่จะพลาดเรื่องใดไปเลย
ไม่ได้ล่ะ ไฟมันลุกโชนจนมอดไหม้จิตวิญญาณล่ะ
ถึงจะเขียนได้แค่ทีละเรื่องก็เถอะ
แต่ถ้าสมาธิไม่ดี ก็จับมาผสมกันจนเละได้นะ
ยากก็ตรงจุดๆ นี้ ค่อยๆ พยายามไปละกัน
ใจร้อนเกินไปก็เห็นจะสร้างความเสียหายมากกว่า
ใจเย็นเกินไปก็เห็นจะไม่ได้ลงมือทำสักทีละนะ
แต่สุขภาพร่างกายแย่ขนาดนี้ เพลียสมองจริงๆ
แค่หายใจยังยากเลย รู้สึกเหมือนจะตายไปจริงๆ
คิดถึงความตายขึ้นมาจริงๆ เหมือนจะไปแล้วจริงๆ
หายใจไม่ออก หายใจไม่ทัน เหมือนอากาศกำลัง
จะหมดไป จะต้องตายในไม่ช้าแน่
แต่ดีที่ตั้งสติไว้ได้ เลยค่อยผ่อนลมหายใจ
พยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ อย่างที่เคยเรียนมา
ถ้าจะตายก็ต้องตาย แต่ก็คิดอยู่ลึกๆ ว่ายังตายไม่ได้
พอนึกย้อนกลับไปแล้ว ก็เหมือนได้ตายแล้วเกิดใหม่
พยายามที่จะหายใจให้ช้าๆ ลึกๆ ขณะที่ร่างกายก็
ขยับได้ยากเหลือเกินกว่าจะเดินไปถึงห้อง
แทบขาดใจ แล้วก็รีบตรงไปหายาพ่นทันที
ไม่อยากเชื่อว่าจะรอดตายมาได้จริงๆ
ทั้งที่อยากนอนนานๆ แท้ๆ ยายก็มาปลุก
ให้ไปทำงาน บอกว่าเรายังใหม่ หยุดบ่อยไม่ได้
เมื่อวานก็หยุด เพราะไม่สบาย แต่ก็ยังไม่หายดี
วันนี้ที่ทำงานกินเลี้ยง ก็กินได้ไม่มาก เพราะไม่สบาย
ถ้าทั้งร่างกายและจิตใจป่วย คนๆหนึ่งก็เหมือนจะ
ไม่ได้มีชีวิตอยู่จริงๆ ไม่ได้มีชีวิตอยู่จริงๆ
ถ้าเราเชื่อแบบนั้นก็ไม่แปลกอะไรที่จะไม่เห็นคนอื่น
แม้แต่ตัวเองก็ยังมองไม่เห็นเลยนี่หน่า
กว่าที่จะผ่านช่วงเวลาแบบนั้นมาได้ก็เหนื่อยน่าดู
แต่เชื่อเถอะว่า เราผ่านมันมาได้แน่นอน
เพราะร่องรอยของพ่อแม่ก็ยังอยู่ในตัวเรา
อยู่ในจิตวิญญาณ ส่วนลึกที่ไม่อาจสัมผัสได้ด้วย
สิ่งอื่นใด นอกจากใจของเราเท่านั้น
