ทั้งมีชีวิต และตายทั้งเป็น
ไม่อาจมองเห็น ไม่อาจได้ยิน
ดวงตาปิดแนบ หูหดม้วนเข้า
มือไม่อาจประสาน ปากไม่เอื้อนเอ่ย
เส้นทางอีกยาวไกล ต่างดิ้นรนดั้นด้นไป
บนรางคู่ขนาน ผ่านตึกรามร้านรวง
วิ่งสวนดวงตะวันแดงสดซ่อนในมวลเมฆ
กะเพราะลำไส้ครื้นเครงเร่งรออาหารร่วงลง
เผลอเล่นโทรศัพท์ไปแป็บ ถึงที่หมาย
เลยกรีดกรายมาในสวนหย่อมหวังผ่อนใจ
เบิกบานตาด้วยท้องฟ้าสีสวยประดับแสงอัสดง
พระจันทร์แจ่มจ้าสีส้มตัดฟ้าโดยรอบโดดเด่น
ถนนหนทางขนาบต้นสีเขียวหลากสายหลายพันธุ์
มีผืนน้ำสีเข้มระยับแสง มองเพลินตา
ท่าทางเหนื่อยล้าสลับท่าวิ่งกระฉับกระเฉง
ผู้คน สุข เศร้า มีหวัง หมดหวัง อยู่ในวังวนเดียวกัน
ความสุขไม่อาจสุขคนเดียว ฉันท์ใด
ความทุกข์ก็ไม่อาจทุกข์เพียงลำพัง
ยังมีผู้คนนับล้านที่ทั้งเหมือนและต่าง
ยังมีสุขอีกนับล้าน ทุกข์อีกนับล้าน
ทั้งหมดนั้น คือการมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้
ทั้งสุขและทุกข์ร่วมไปด้วยกันทั้งจักรวาล
