คนเราเวลาใกล้ตายแล้วก็คงจะคิดถึงอดีต ทบทวนว่าตัวเองทำอะไรไปบ้าง
ชอบคิดเล่นๆ ว่าถ้าเกิดเราตายไป จะเป็นยังไง? เราทำดีที่สุดหรือยัง?
อยากที่จะทำสิ่งสำคัญในชีวิตให้สำเร็จ ก่อนที่จะใส่ใจกับรายละเอียด..
ก็ยากเหลือเกินที่จะบอกว่า อะไรสำคัญที่สุดและเราควรจัดลำดับมันยังไง
แต่สิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้ก็คือ ปัจจุบัน ต้องทำปัจจุบันให้ดีที่สุด
http://www.flagfrog.com/5-fix-in-past-time-form-nurse/
เวลาที่ต้องตัดสินใจอะไรบางอย่าง มันยุ่งยากมาก ต้องคิดเยอะมาก
คิดมากเกินไป กังวลมากเกินไป ไม่ยอมเปลี่ยนแปลง ไม่ยอมทำอะไร
เหมือนจะใจเย็น แต่ว่าก็แค่ข้างนอก แค่ดูเหมือนไม่รู้สึกอะไร เหมือนไม่คิดอะไร
แต่ที่จริงแล้วคิดอะไรเยอะแยะ บางครั้งก็เรียบเรียงความคิดได้ลำบากนะ
จู่ๆ วูบหนึ่งก็คิดอะไรได้ แต่อีกเดี๋ยวสักพักก็ลืมไปแล้ว วนลูปเดิมซ้ำๆ
การบันทึกความคิดออกมาเป็นปัจจุบันขณะก็ช่วยในการเรียบเรียงนะ
แต่บางทีก็แค่พิมพ์ๆ ผ่านๆ ไป แล้วก็ไม่กลับมาดู แล้วก็ลืมไป
บางทีกลับมาพิมพ์เรื่องเดิมซ้ำๆ ไม่รู้ตัวยังมี มันก็ขี้เกียจอ่านด้วยมั้ง
แต่ก็น่าจะเข้าใจได้ว่า ถ้ามันเป็นเรื่องเดิมซ้ำๆ มันก็คงจะสำคัญอยู่บ้าง
ถึงจะบอกไม่ได้ชัดเจนในทีเดียว ก็ชีวิตคนๆ หนึ่งจะมาสรุปเอาง่ายๆ ได้ไง
มันก็อย่างเคยนะ คลำทางไปในความมืด หวังว่าจะเจอทางออก
ทางออกให้กับปัญหาที่ดูวุ่นวายจนไม่รู้ว่า มันคืออะไรกันแน่
ก็แค่คิดมากไป ก็แค่ไม่รู้จะระบายความคิดไปกับเรื่องอะไร
บางทีก็ดูเหมือนเราจะหมกหมุ่นเรื่องตัวเองมากเกินไป
แต่ก็ไม่อยากเอาเรื่องคนอื่นมาพูดให้มันเสียมารยาทเกินไป
บางทีก็อาจเผลอเอามาเปรียบเทียบ แล้วก็รู้สึกแย่ลงไปเปล่าๆ
เราควรที่จะทำให้ตัวเองชัดเจนมากกว่านี้ ค้นหาจุดยืนที่เหมาะสม
บางทีแม้แต่เรื่องง่ายๆ อย่าง..อยากเป็นอะไร อยากทำอะไร ยังตอบไม่ได้
สิ่งที่เราถนัดคืออะไร.. ตอกย้ำตัวเอง บอกข้อดี-ข้อเสีย วิเคราะห์แก้ปัญหา
มองภาพรวม ค้นหาจุดบกพร่องและทางแก้ไข แต่ก็ไม่ค่อยจะมั่นใจนักหรอก
เพราะว่ามองกว้างเกินไป ก็เลย..ไม่ค่อยจะชัดเจน ต้องสโคปมันลงมา
แลนดิ้งหาที่จอดก็ไม่เลว บางทีอาจตกลงไปในทะเลทรายสักแห่งได้
พูดถึงความตายได้ง่ายๆ แต่ก็ยังไม่กล้าออกไปเสี่ยงทำอะไรเลย
รู้สึกว่ายังไม่รอบคอบพอ ยังไม่ปลอดภัย ยังไม่มั่นใจ ยังไม่พร้อม
เป็นแค่กับดักแท้ๆ ความไม่ปลอดภัยที่แท้ก็คือ การไม่เสี่ยงอะไรเลย
รอบคอบเกินไปก็กลายเป็นไม่รอบคอบได้ ต้องทำอะไร ต้องก้าวออกไป
