คิดแล้วเศร้า ไม่ได้อยากเป็นคนอย่างนั้น แต่ว่าก็ไม่อยาก ไม่อยากๆๆๆ อีกอยู่ดี
ไม่อยาก คือการปฏิเสธสินะ พอจะเข้าใจขึ้นมานิดๆ อะไรที่มากเกินไป ไม่ดีอย่างนี้เอง
เราเป็นคนที่ชอบปฏิเสธเหรอ เอ่อ ตรงกันข้ามเลย เราปฏิเสธคนอื่นไม่เป็นเลย
ทำให้เราวกกลับมาปฏิเสธตัวเองเสมอ ไม่มีใครทำผิดเลย เราทำผิดเองล่ะ ทุกอย่าง
ที่เราพูดว่าไม่อยาก ไม่อยากๆๆๆ เพราะว่ามันเป็นการตัดสินใจเรื่องของตัวเองไง
ไม่อยากรับผิดชอบงานของตัวเองเลย ถ้าเป็นงานเดี่ยว แทบจะโยนทิ้งไปทันที
"ไม่มีเวลาทำหรอกนะ เรื่องแบบนั้น ไร้สาระ ไม่สำคัญเลย มันสำคัญเหรอ.."
ตอนนี้ก็เลยได้รู้ซึ้งยังไงล่ะ ว่าสิ่งที่เราโยนทิ้งไป มันคืออนาคตของตัวเอง
ทำไมเราถึงได้ไม่รับผิดชอบต่อตัวเองขนาดนี้นะ คงเกลียดตัวเองมากสินะ
ลองสังเกตตัวเองเวลาเศร้า ลมหายใจจะสั้นมาก รู้สึกหายใจไม่ทั่วปอด
ทำให้เวลาเศร้ามากๆ ร้องเพลงไม่ค่อยออก ไม่มีลมจะออกมา น่าหดหู่
แต่ถ้าฟังเพลงเศร้า ก็คงน้ำมูก-น้ำตาไหลพราก เป็นหวัด ไม่สบาย เจ็บคออีก
ถ้าเศร้ากลางๆ ฟัง-ร้องเพลงแบบไม่ร้องไห้ได้ อันนั้นจะดีกว่า มันจะเพลินมาก
ความรู้สึกสะเทือนใจหน่อยๆ มันช่วยกระตุ้นให้รู้สึกว่า ต้องสู้ ยังไหวนะ
อยู่ๆ ก็คิดถึงอิทธิบาทสี่ขึ้นมา (เรื่อง ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา)
ก็เลยคิดได้ว่า ก็เราไม่พอใจในตัวเองนี่หน่า ถึงจะพยายามสะกดจิตให้ชอบตัวเอง
แต่ลึกๆ มันก็ยังคงต่อต้านอยู่ รู้สึกในระดับเบาบาง แต่ก็มีความพยายามจะแก้ไขร่วมด้วย
อิทธิบาท ๔ คุณธรรมที่นำไปสู่ความสำเร็จ จำได้ว่าตอนเรียนเอามาใช้บ่อยมาก
เป็นการสะกดจิตตัวเองนิดๆ ให้อยากทำการบ้าน หรือตั้งใจเรียนมากขึ้น
นั่นคือ หาข้อดีของวิชานั่นๆ เชื่อมโยงกับตัวเองว่า มันมีประโยชน์กับเรายังไง
จากนั้นก็ตั้งใจทำ จดจ่อ ส่วนอันสุดท้าย(วิมังสา)ไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็คิดว่าให้เข้าถึงมันละมั้ง
รวมทั้งสังเกตผล เก็บไว้เป็นข้อปรับปรุง ซึ่งข้อนี้ ถ้าจดบันทึกไว้จะช่วยได้มาก
ทำไงดีล่ะ ถ้าอยากประสบความสำเร็จ ต้องสะกดจิตตัวเองอีกเหรอ??
คนที่รักตัวเองเป็นจริงๆ มันเป็นยังไงนะ หรือว่าต้องสร้างสมมติฐานเกี่ยวกับตัวเองใหม่
ต้องปรับความเชื่ออะไรบ้าง ต้องเปลี่ยนแปลงอะไรบ้าง ต้องทำยังไง??
ต้องทำความเข้าใจเกี่ยวกับตัวเองให้มากขึ้นสินะ เอ๊ะ แต่เดี๋ยวจะถูกหาว่า..
หมกหมุ่นเกี่ยวกับตัวเอง เห็นแก่ตัวหรือเปล่า อ๊ะ แต่ก็ไม่สำคัญหรอกคำพวกนั้น
ถ้ามันไม่ไปเดือดร้อน ถ้ามันไม่ไปหนักหัวใคร ก็คงไม่สำคัญนักหรอก
แต่สิ่งที่มันหนักก็คือ ความสัมพันธ์และหน้าที่เนี่ยแหละ
บางทีสิ่งที่เราจะต้องรับผิดชอบก็อาจจะมีแต่เรื่องพวกนี้ก็ได้
ถ้าความสัมพันธ์หรือหน้าที่มีปัญหา งานก็ต้องมีปัญหาตามมาด้วย
ที่จริงแล้วก็แค่กลัว กังวลมากเกินไป ทำไม่ได้อะ ทำไม่ได้หรอก
ไม่เอาอะ ไม่ทำได้ไหม ไม่รู้อะ มันมีแต่คำปฏิเสธออกมาจากในหัว
แบบนี้เรียกว่า คิดลบสินะ อ่า ใช่สิ เวลาเขียน เราชอบลบ(แก้)ด้วย
ไอแอมน็อตติ้ง ฉันมันไม่มีอะไรเลย และไม่อยากมีอะไรเลย
มีค่าเท่ากับศูนย์ ซีโร่ ไม่พูดถึงก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ไม่จำเป็นเลย
หรือเปล่านะ เห้อ แย่ชะมัด โพสต์แต่อะไรน่าเศร้า นี่มันแย่จริงๆ
ต้องรีบคิดมุขออกมาแล้ว มันสะเทือนใจเกินไปแล้ววว
สงสัยเป็นเพราะยาฆ่าเชื้อแน่ๆ เลย ไม่น่ากินเข้าไปเลย
หมดมุขเลย ไม่รู้จะหาวิธีลอบกัดยังไงเลย เสียจายยย
น่าจะเก็บเอาไว้เยอะๆ เชื้อบ้าเนี่ย เป็นหวัดนี่ก็มีเชื้อไวรัสสินะ
ไวรัสมันทำให้คอมรวนได้ ก็คงทำให้สมองคนรวนได้ด้วยสินะ
