(ทำในสิ่งที่อยากก็ไม่ได้ รู้สึกผิดจนทำไม่ลง
ทำในสิ่งที่ต้องทำก็ไม่ได้ ไม่กล้า ไม่มั่นใจ ไม่ไหว)
ต้องทำอะไรให้สำเร็จสักอย่างและลบล้างความรู้สึกผิด
แบบนั้นจะทำได้หรือเปล่านะ มีประโยชน์หรือเปล่านะ
จะทำได้จริงๆ หรือเปล่านะ ทำไมต้องกังวลเยอะจังเลยเนอะ
อีกสิบวัน ภายในสิบวันนี้ ต้องเดินหน้าสำหรับงานสักอย่าง
ว่าแต่ทำไมทุกคนถึงได้ชอบโทษเราอยู่นั่นแหละ
เราทำผิดอะไรนักหรอ ทำไมถึงได้เป็นความผิดของเราคนเดียว
ไม่หรอกมั้ง.. แค่ไม่รู้จะโทษใคร ก็เลยโทษคนที่ไม่โทษใครอย่างเรา
ใจร้ายจังเลย คนบนโลกนี้ยังมีหัวใจอยู่หรือเปล่านะ
เพราะว่าเป็นความรักสินะ ถึงได้เพ้อเจ้อและไม่มีเหตุผล
นั่นสินะ ถ้า.. ถ้า.. ถ้าจะมึนขนาดนี้ ก็ไม่ต้องพิมพ์ดีกว่านะ
https://youtu.be/c_kbNyyTet4
คนที่อายุยี่สิบห้าแล้ว แต่เรียนป.ตรีไม่จบ ไม่มีพ่อแม่
และไม่มีแฟน เอ อันนี้ไม่เกี่ยวมั้ง อนาคตจะเป็นยังไงกันน้า..
ทำงานอะไรถึงจะเหมาะนะ คิดว่างานกรรมกรละมั้งงงง
แต่ว่าดันเป็นหอบหืด เกณฑ์ทหารไม่ได้ พรึ่บบ ไม่ใช่ล่ะ
เคยลาออกจากงาน เพราะโดดงานไปคิดฆ่าตัวตาย
เฮ้ออ เป็นอดีตที่ชวนให้ไม่อยากทำงานอีกเลย
ที่จริงแล้วก็ทำงานมาหลายอย่างแล้วละนะ
แต่ส่วนมากเป็นงานแบบมือสมัครเล่น เช่น อะไรน้า..
ขายสมุดในงานหนังสือ ทำแทนเพื่อนแล้วก็แย่งงานมาเลย
ถ่ายรูปงานรับปริญญา สองงานล่ะ ถ่ายกันเองในหมู่ญาติละมั้ง
สอนโยคะให้เด็กอนุบาล ชั่วโมงละห้าร้อย สองครั้งเองนะ
เป็นรีเซ็ปชั่นสตูดิโอโยคะเกือบสองเดือนละมั้ง สั้นมากเลย
เป็นกรรมการเลือกตั้งด้วย อันนี้มันส์ดี ละมั้ง ฉีกกระดาษบัตรเลือกตั้งไง
แล้วก็บริหารโรงแรมบ่อน้ำพุร้อน ภัตตาคาร เมืองเวนเจอร์..ในโทรศัพท์
จริงๆ แล้วอยากทำงานอะไรกันน้า เอ่อ ที่จริงสอนโยคะมาได้ 3-4 เดือนล่ะ
โอ้โห เป็นงานที่อยู่ทนที่สุดแระ เพียงแต่เดือนหน้าก็ต้องเลิก ฟรีไปหนึ่งเดือน
ที่จริงไม่อยากสอนล่ะ เพราะเรารู้สึกยังทำเองได้ไม่ค่อยดีเลย ป่วยบ่อยมากกกก
ดูพิน็อคคิโอแล้วก็อยากเป็นนักข่าวบ้าง แต่ไม่อยากเข้าสังคมเลย
ทำงานที่พบปะคนน้อยๆ ดีกว่าไหม แต่ก็กลัวเหมือนตอนนั้น
ที่จู่ๆ ก็อยากตาย อาจเพราะมันเงียบเหงามากก็ได้ ที่ทำงานมันเงียบมาก
แต่น่าจะเป็นเพราะเราอยากออกไปทำอย่างอื่นมากกว่า มันไม่ค่อยท้าทายเลย
เพราะมันสบายมาก แทบไม่มีแรงกดดันอะไรเลย กดดันตัวเองล้วนๆ
โหยย งานสบายแบบนี้ ทำไมตอนนั้นถึงได้อยากปฏิเสธนักนะ
ช่วงกำลังสับสนสินะ อย่าไปคิดมากกับเรื่องที่แก้ไขไม่ได้แล้วเลย
เมื่อก่อนเคยอยากทำไปหมดทุกอย่างเลยนะ แค่อยากหาประสบการณ์เยอะๆ
ลึกๆ แล้วก็ยังอยากเป็นนักเขียน ตามที่วาดหวังไว้ในวัยเด็ก
แต่ก็ไม่อยากไปคาดหวังอะไรมาก เพราะ..(กลับมาอ่านอีกทีต้อง หึ่ยย แน่เลย)
เป้าหมายของบล็อกนี่คืออะไรกันนะ ระบายความมึนงงซะละมั้ง
ก็ดีเหมือนกัน ขอให้ความมึนงง จงมลายหายไป ณ บัดนี้
คงเป็นความรักที่เลื่อนลอย ไม่เห็นทาง หวังให้เธอหันมา..
แต่งนิยายให้จบดีมะ อ๊ะ แต่ไม่มั่นใจเลย ทำบรรยากาศยากชะมัด
แบบว่า ต้องมีบรรยากาศในการแต่งที่เหมาะสม เงียบในระดับหนึ่ง
มีสมาธิในระดับหนึ่ง ถ้าไม่มีคอมอีก ก็จบล่ะ เขียนไม่ทันใจอ่า ลบบ่อยด้วย
ร..เรื่องมากชะมัดเลยเนอะ โหโต้เค ชอบคำนี้ในภาษาเกาหลี
โตยเตะ อันนี้ญี่ปุ่นป่ะ มั่วได้อีก แบบว่า ไม่ได้เรียน แค่อาศัยฟังเอา
อ่า แต่ประโยคยาวๆ ไม่รู้เรื่องเลย ช่างเถอะ ออกจุดหมายมาไกลอีกล่ะ
ไว้พรุ่งนี้ไปหาหมอกลับมาแล้วมาวางแผนกันอีกรอบละกัน
เผื่อสุขภาพมีผลต่อการทำงาน หรืออาจจะเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายไรงี้
จะได้วางแผนอนาคตระยะสั้นได้อย่างเหมาะสม ทันถ่วงที
ไปรับจ้างวางแผนอนาคตดีไหม ห๊า คนไม่มีอนาคตไปทำงานแบบนี้อะนะ
ทำงานอะไรดีน้า รับจ้างเป็นนีทดีไหม เห้อออ ไปขายมุขดีกว่ามั้ง
