สักวันหนึ่ง..

นึก​คำ​พูดไม่ค่อยออก
ไม่รู้​จะอธิบาย​อารมณ์​ความคิด​ยังไง​
เหมือน​จะว่าง แต่ก็อึดอัด
ทรมาน กลัว เศร้า​
ไม่อยากรับรู้​ แต่ก็ต้องรับรู้​
ไม่อยากทำ แต่ก็ต้องทำ
ทำอะไร​ก็ฝืนไปหมดทุกอย่าง​
เจ็บปวด​จากคำพูด ความคิด
คิดว่าความตายเป็นสิ่งสมควร
พยายาม​จะไปให้ถึง แต่ก็กลัวมาก
ทั้งกลัว ทั้งเหงา ไม่มีใครเข้าใจ
ตายไป อาจจะได้เจอวิญญาณ​คนตาย
ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงไม่เหงาอีกต่อไป​
เพียง​แต่เราต้องก้าวผ่านความตาย
ต้องผ่านพ้นมันไปให้ได้
ทั้งที่เจ็บปวด ทรมาน และกลัวมากขนาดไหน
แต่พอลงมือทำร้ายตัวเองแล้วก็รู้สึกดีขึ้น
ถึงอย่างนั้น​ก็ยังพอยับยั้งไม่ให้มากถึงขีดสุด
บางทีเราอาจจะแค่ทำเพื่อเรียกร้อง​ความสนใจ​
แต่ตอนที่ทำก็คิดว่าอาจจะได้ตายจริงๆ อีก
รู้สึก​สองจิตสองใจ​ว่าจะทำยังไงดี​
สุดท้าย​ก็ออกไปขอความช่วยเหลือ​จากยาย
แต่ไม่ได้พูดไม่ได้ทำอะไร แค่นั่งอยู่เฉยๆ
ดูเผินๆ ก็เหมือนไม่เป็นอะไร
จนพอจะลุกเดินครั้งหนึ่งเกิดวืด
เหมือนจะเป็นลม แต่ก็ยังไม่หมดสติไป
ล้มนอนอยู่ข้างเตียงนิ่งๆ
พอดีน้าต.มาเอายาดมให้ดม
และช่วยพยุงไปที่โต๊ะนอนใกล้ๆนั้น
น้าบอกต้องรีบไปทำงานให้ช่วยเหลือ​ตัวเอง
เอายาดมยัดใส่มือเราแล้วก็ไป
ความรู้สึก​ที่มือกำยาดมมันก็เลือนรางไปบ้าง
ยายก็บ่นเหมือนจะสงสารเห็นใจเรา
บอกให้เอาโทรศัพท์​มาโทรหาพี่1
เราก็ค่อยๆรวบรวมกำลังลุกไปเอามาจนได้
ยายคุยบอกว่าเราเป็นลมแล้วก็อะไรไม่รู้​
เราเริ่มมึนเบลอๆ แต่กลับรู้สึกมีกำลังใจ​ดีขึ้น
เหมือนพอได้รับความช่วยเหลือ​แล้วรู้สึก​ดี​ขึ้น
แต่เราก็ยังกังวล ไม่กล้าบอกใครว่าพยายามฆ่า
แต่เราก็ไม่ได้กินยาไปเยอะอะไรมาก
เป็น​ยาแก้ปวด​สองชนิด กินพร้อมกัน​สิบกว่าเม็ด
เพราะเราแอบกินด้วย เลยไม่กล้ากินเยอะ
เหมือนจะห้ามตัวเองไว้ด้วย แต่ตอนที่กินห้ามไม่อยู่​
อารมณ์​มันแปรปรวน​และรุนแรงขึ้นมากในช่วง2-3วัน
ก่อนหน้านี้​ก็คิดถึงแต่ความตายมาตลอด
ไม่มีอะไรรับประกัน​ได้ว่าจะไม่ทำอีก
แต่ถึงจะไม่ตายด้วยน้ำมือตัวเอง
สักวันหนึ่ง​ก็ต้องตาย
เราคิดเสมอว่าอยากตายเอง
แต่ก็ยังกลัวสภาพที่เปลี่ยนไป​
เรายิ่งทำใจยอมรับ​อะไรยาก
อยากทำใจให้สงบนิ่งได้
แต่เราจะพยายามได้แค่ไหนกัน
คนอย่างเรา
ก็แค่ขยะเดินได้
เพิ่มฟังก์ชั่น​รกรุงรัง​รำคาญใจ​ผู้อื่น​