ใกล้แระ

ที่มันเหนื่อยและหนักก็คือ
เรารับตัวเองไม่ได้สักที
โกรธ​และไม่ให้อภัยสักที
เลยเหมือนจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้
ทำอะไรก็ยากไปหมด
วันอาทิตย์​ก็แค่วันอาทิตย์​
แต่กังวลมากไปทุกที
คนเยอะแล้วรู้สึกไม่สงบใจ
เลยไม่อยากเจอคนเลย
แต่อยู่คนเดียว​ก็ยังวุ่นได้อยู่​ดี
ก็แค่ขี้ขลาดเกินกว่าจะรับผิด​ชอบ
ขี้เกียจ​เกินกว่าจะรับความจริง
ทำตัวแย่แล้วมันก็กระทบคนอื่นไปด้วย
เริ่มขาดสติบ่อยขึ้น ใกล้จะเป็น​บ้าแล้ว
รับตัวเองยังไม่ได้ จะไปรับคนอื่นได้ไง