เหมือน​จะขี้เกียจ​หายใจ

ถ้าไม่พิมพ์​อะไร​แล้วมันก็เครียด
คิดอะไรซ้ำไปซ้ำมา​วนไปวนมา
มันไม่ได้มีอะไรใหม่ มีแต่คำเดิมๆ
คิดวนไปวนมาทำไมก็ไม่รู้
จะให้ไปพูดกับใคร ก็​พูดไม่รู้เรื่อง​
ทำได้แค่นอนก่ายหน้าผาก​ปวดหัว​
พอเห็นเราไม่สบาย ทำไมต้องไปโทษยาย
บางทีเราก็คิดมากกังวลอาการเจ็บป่วย​ของยาย
ถึงยายจะเรียกร้องอะไรมากหรือพูดมากไป
แต่เราก็อยากจะช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้
อยากทำทุกอย่าง​ เหมือนจะได้แต่คิด
แต่ไม่มีแรง บางทีก็กาย บางที​ก็ใจ
เราเครียด​เวลาที่ตื่นขึ้น​มาแล้วไม่มีแรงมือ
ยายให้ช่วยยกตัวหยิบของก็ทำไม่ได้
ตอนกลางวัน​ว่าจะแต่งนิยาย
ก็ง่วงมากจนกินกาแฟไปเยอะ
แล้วก็เหมือนจะน็อก ปวดไปหมด
ปวดหัว ปวดแขน หลัง เข่า ขา
เจ็บหน้าอกซ้ายขวา บางทีแน่น
บางทีปวดร้าว ปวดหัวหลายที่สลับไปมา
รู้สึก​ปวดเยอะจนอธิบาย​แล้วเหมือนคนบ้า
เยอะจนเหมือนไม่จริง
แต่อาการจะหนักตอนที่คิดมาก
เครียด​ร้องไห้ ปวดหัว รับไม่ได้
รับสภาพตัวเองไม่ได้
รับมือกับสิ่งภายนอกก็ไม่ได้
ไม่อยากได้ยินเสียงคนอื่น
สงครามประสาท
เรื่องวุ่นยุ่งยาก ไม่อยากรับมือ
แค่ตัวเองยังเอาไม่รอด
อยากพยายามให้ไหวมากกว่านี้
แต่ก็มีขอให้ตายไปยังจะดีซะกว่า
ตอนที่รู้สึกอ่อนล้า
เหมือนอยากจะให้หยุดหายใจไปเลย
รู้สึก​เหนื่อย​มาก
แต่ก็คงจะมีคนว่าเอาได้
เพราะไม่ได้ทำงานอะไรหนักหนา
ทั้งที่ตื่นมาทุกวันก็อยากจะทำงาน
อยากจะทำอะไรได้บ้าง
แต่มันก็หมดแรง
อาจจะหมดเวลาสำหรับเรา
เพียง​เท่านี้ก็เพียงพอ​แล้ว
ถึงตายไปก็ไม่เสียใจ
เราได้พยายามมาโดยตลอด​
ถึงจะมีกำลังไม่มากเท่าคนอื่นเค้า
เราไม่ควรจะ​เอาคนมา​เปรียบเทียบ​กัน
ขอให้เราได้พักสักหน่อยก็พอ