ในที่สุดก็กลับมาเขียนไดอารี่ออนไลน์อีกครั้ง
ไล่กลับไปอ่านไดอารี่เก่าๆ ก็พบคนบ้าๆ คนโง่ๆ
คนที่ขี้อวด คนที่ไม่ซื่อตรง คนที่ไม่ยอมรับตัวเอง
แทบจะเขียนไดอารี่ที่เต็มไปด้วยความคิด
เรื่องราว เหตุการณ์อะไรก็ไม่ใส่ลงมาเลย
เหตุการณ์เลวร้ายก็ผลักไสที่จะจดจำ
กลัวความผิดพลาด กลัวซ้ำอดีตเสมอ
ยอมรับว่าเกลียดตัวเองมาก ในด้านอ่อนแอ
แทบจะไม่ยอมรับ ไม่เปิดเผย เก็บซ่อน
ไม่ชอบให้ใครมาดูถูก มาสงสาร สมเพช
เวลาที่ร้องไห้ก็เกลียด เกลียดการร้องไห้
ใครบอกเป็นโรคซึมเศร้า โรคเครียดก็เกลียด
เกลียดที่ดูอ่อนแอ ดูพึ่งพาไม่ได้ ใฃ้งานไม่ได้
ชอบคิดว่าตัวเองเป็นเครื่องมือให้คนอื่นใช้งาน
แต่พอไม่สามารถทำงานได้ ก็ไร้ค่า อ่อนล้า
ทั้งร่างกายทรุดโทรม จิตก็หม่นหมองตามๆ กัน
คำพูดที่ฟังแล้วน่าเจ็บปวดในตอนนี้คือ
รีบๆ กลับมาเหมือนเดิม ทำหน้าให้มันสดใส
เมื่อไหร่จะทำงาน ฯลฯ บ้าชะมัดเลย
ที่คนเราเจ็บปวดจากคำพูดของคนที่รักเรา
คนที่ดูแลเอาใจใส่เรา เรากลับไม่ค่อยเห็นค่า
ยังคงดื้อรั้นเป็นเด็กไม่รู้จักโต ให้ยายจ้ำจี้จ้ำไช
อยากให้ยายหมดห่วง อยากให้ยายหมดภาระ
อยากหายไปจากทุกคน แต่คงจะดีกว่า
ถ้าสามารถหายไปจากโลกบ้าๆ ในตัวเราเอง
Sunday, May 29, 2016
โลกบ้าๆ
