ช่วยทำให้ยายมีความสุขด้วยเถอะ
จะได้ไม่ต้องบ่น จะได้ ได้รับออร่าความสุข
หรือว่าต้องใช้ไม้นี้ซะแล้ว หึหึ พรุ่งนี้สินะ
ช่วยด้วยเถอะ ไม่มีสมาธิเลย ควบคุมความคิดยาก
อยากให้ปีนี้ผ่านไปด้วยดี แต่คงคาดหวังมากไป
ขอแค่ได้ยินเสียงฮิเมกามิเพื่อลบเสียงที่ดังในใจ
ถ้าปีหน้าเขียนจบสักเรื่องก็คงดีเนอะ
ปีที่แล้วก็คิดแบบนี้สินะ และปีต่อๆ ไปด้วยไหมนะ
วันนี้ไม่เห็นสำคัญเลย คงต้องบอกตัวเองแบบนี้สินะ
จะวันไหนๆ ถ้าเขียนนิยายไม่ออก ก็น่าเบื่ออะแหละ
ตัวเองน่าเบื่อสินะ เบื่อตัวเองสินะ
ทำยังไงไม่ให้เบื่อตัวเองอะ..!?!
เบื่อตัวเองมากๆ ก็ทำให้เบื่อผู้คน ทุกอย่าง
สงสัยหมกหมุ่นกับตัวเองมากไป
เป็นแค่คนบ้าๆ ที่วันๆ เอาแต่จมอยู่ในความคิด
ไม่ค่อยอยู่กับโลกจริง ไม่ค่อยสนใจผู้คนจริงๆ
ก็เลยไม่ค่อยเข้าใจผู้อื่น ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นยังไง
หวังว่าการเขียนจะช่วยลดความน่าเบื่อลงไปได้
ถ้ารู้สึกดีกับตัวเองมากขึ้น ก็จะรู้สึกดีกับผู้อื่นด้วย
ถึงแม้ว่าเราจะมีปฏิสัมพันธ์กับคนแบบไม่ค่อยปกติ
แต่ก็คงไม่เป็นไร ถ้าไม่มีเจตนาร้าย ก็คงเข้าใจ
แต่ก็ไม่ค่อยเข้าใจตัวเอง มันค่อนข้างสับสน
แต่ก็สับสนตามปกติละนะ เพราะเราก็เป็นยังงี้
รู้สึกว่าครั้งนี้ยิ่งเขียน ยิ่งมึนแฮะ
หรือว่าเขียนด้วยความรู้สึก ยิ่งรู้สึก ยิ่งมึนแฮะ
ทำไมความรู้สึกเป็นสิ่งที่น่าสับสนขนาดนี้
ถ้าตัดสินอะไรด้วยความรู้สึก มันจะดีเหรอ
สงสัยว่าเราจะคิดมากไป หรือคิดแบบสับสน
ไม่รู้ว่าจะตั้งความคิดยังไง แบบไหนถึงจะดี
วันนี้อาจจะเหนื่อยเกินไป ความคิดก็เลยไม่เป็นที่
เป็นวันสุดท้ายของปีเหรอ มันคงไม่สำคัญต่อเรา
ถ้าเป็นวันสุดท้ายของชีวิตก็ว่าไปอย่าง
ทำไมคนส่วนใหญ่ถึงเห็นว่ามันสำคัญนัก
แค่อยากจัดปาร์ตี้เฉยๆ อะดิ คงอยากมีส่วนร่วม
ก็เป็นวันหยุดสินะ ไม่ว่าวันหยุดไหนก็สำคัญทั้งนั้น
อย่าให้หยุดหายใจก็ละกัน คงจะตายพอดี
เห้อ ไม่ตลกเลย ถ้าพยายามมากกว่านี้..
วันนี้ก็คงจะเป็นวันที่ดีกว่านี้ก็ได้
แต่ก็เคยได้ยินมาบ้างว่า
อย่าพยายามมากไป อย่าพยายามน้อยไป
ให้พยายามพอดีๆ อะไรประมาณนี้ละนะ
ดังนั้น เรามาขี้เกียจกันเถอะ Orz
